Onte estiven nun coloquio cun grupo de estudantes. Á miña esquerda sentábase unha rapaza bonita, vestida cunha minisaia que lle caía moi ben. Supoño que ela o sabía, pois polas preguntas que me fixo demostrou ser unha muller intelixente, aínda que, ás veces, os complexos infundados son máis fortes que a propia intelixencia: a alma adoita ser sempre máis potente que a cabeza. O caso foi que, ao final, cando se ía, a rapaza, que se chamaba Noelia, quedou atrás para falar comigo. Queríame entregar, para que lla lese, unha novela que escribiu. Fareino con gusto. Unha novela ben escrita pode ser tan fermosa ou máis que unha mini-saia.
Ou máis fea tamén. Don Vicente Risco falaba dun novelista que en vez de dicir que unha moza noviña morrera dunha hemoptise un xoves pola tarde, escribiu: “Na hora do crepúsculo do xoves pasado, Emilia fixo florecer cinco rosas vermellas sobre o embozado branco das sábenas do seu leito”. Iso é como chamarlle “eventos” ás cousas que suceden.
A rapaza que me entregou a novela non participou despois na maratón fotográfica que se organizou ao rematar o coloquio. A que si participou con entusiasmo foi outra mociña, desenvolta e moi simpática, que se sentou ao meu lado, saudoume con graza e naturalidade, como se nos coñecésemos de toda a vida, pasoume unha man polos ombros e ergueu a outra facendo o signo da vitoria, que me obrigou a facer a min tamén. Eu non sabía ben que vitoria celebrabamos, nin contra quen, pero pensei que sempre se está conmemorando algún triunfo. Neste caso podía ser calquera cousa. Quizais estabamos celebrando a vitoria contra as tristezas da vida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de abril de 2000.