La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

No acto de inauguración da exposición de Letras de España en Santiago de Chile, que consta de arredor de dez mil libros, incluídos galegos, vascos e cataláns, o ministro Solé Tura pronunciou un fermoso discurso que rematou en catástrofe. Dixo que, unha vez clausurada a mostra, aquel fondo bibliográfico quedaría alí, en Exipto. Foi unha metedura de pata inocente, pero faraónica, que os chilenos acolleron con humor.

Algúns dos meus compañeiros de expedición acudiron a Freud, pero non conseguiron atopar as patas do gato. Entre Exipto e Chile, as diferenzas son grandes, incluído o baixo nivel de renda que comparten. No primeiro dos países, os ingresos per cápita aínda se arrastran pola lama da miseria; os segundos alcanzaron xa dubidosa dignidade da pobreza. Nesta última situación viven arredor de cinco millóns de chilenos, case a metade da poboación, que gañan menos de vinte mil pesetas ao mes.

Ese é o salario dun profesor de instituto, por exemplo. Polo tanto, cando se escoita dicir que Chile é o país da América do Sur onde mellor se vive, cómpre aclarar de que se está falando, pois por esa porta falsa moitos tratan de meter rapidamente un argumento insidioso: é certo que Pinochet foi un bruto, pero a súa política económica resultou un éxito. Eran as razóns que me daba un cirurxián plástico con quen compartín mesa nunha casa dun barrio elegante da cidade. Non lle discutín apenas, era demasiado gordo e comía como un bárbaro.

Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de marzo de 1993.