Hai varios anos, non recordo exactamente cantos, estando en Frankfurt, na Feira do Libro, sen dúbida a máis grande do mundo, apareceu por alí o chanceler alemán, Helmut Kohl. A parafernalia que se montou é fácil de imaxinar: policías por todas partes, todos bastante voluminosos, supoño que para tapar o dirixente, que me pareceu moitísimo máis grande do que imaxinaba, e tamén máis novo. Ademais dos axentes de seguridade, arredor do político movíanse outras persoas, case todas cunha característica común: un sorriso beatífico nos labios, de auténtica transportación, especialmente as que ocupaban os postos intermedios.
Recordo de maneira especial a un señor pequeno e gordiño, vestido cunha chaqueta azul cruzada de botóns metálicos que lle sentaba fatal. Estaba tan emocionado que supoño non era consciente de que tiña a dignidade tirada polo chan: para aproximarse ao chanceler non reparaba en nada, nin en pasar case por debaixo da xente, agachándose.
O ano pasado, no mes de outubro, de novo en Frankfurt, na Feira do Libro, cando andaba eu revolvendo nos expositores dos libreiros alemáns, de súpeto, ao levantar os ollos, atopeime outra vez co mesmo Kohl. O de mesmo é un dicir, pois non era o señor que vira alí tempo atrás, en pleno goce do poder, cando pasaba por ser un dos homes máis poderosos do mundo, senón un cidadán só, acompañado por un individuo con cara de boa persoa, sen relevo especial, os dous moi serios, falando no medio dun corredor. Ninguén se paraba a miralo, pero sobre todo non había tumulto arredor. Para el, supoño que debía ser un alivio. Para min, unha lección de historia. Xa a coñecía, pero nunca a vira.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de marzo de 2000.