La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte, como o día se presentaba claro e soleado, con temperatura agradable, a pesar de que tiña algúns traballos caseiros pendentes por facer, pensei que unha mañá de vagancia podía resultar boa para o corpo e para o espírito, algo menos para a conciencia, quizais, e decidín dar un paseo en coche pola comarca onde vivo. Aínda que a luz tiña un aire esbrancuxado e neboento, como de gasa, collín a cámara por se había ocasión de tirar algunha foto e alá me fun sen rumbo fixo, que é como máis presta.

Pola estrada da Guarda sempre hai moito que ver, só con mirar cara á costa. É unha excursión que non se lles pode perdoar aos amigos estranxeiros que pasan por aquí por primeira vez. Resulta grato escoitarlles dicir as marabillas que din das vistas e do espectáculo do mar, o mesmo cando está tranquilo que cando está bravo.

A verdade é que onte non se movía. Nunha aldea do camiño, parei para achegarme á beira da auga. Cando me acababa de sentar nunha pedra, situouse ao meu lado un rapazote inocente e cortiño, coa fala atrasada. Quería tocar a cámara. Cun xesto dos ollos e un ruído da gorxa pediume permiso. Logo pasou a man con suavidade por riba do aparato, en forma de caricia, como se estivese viva. Varias veces. Espero que co trato de paxaro que recibiu, a máquina se portase desta vez mellor que noutras ocasións. Xa veremos.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de marzo de 1995.