La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte falei aquí dun parente meu que morreu por beber unha copa de licor café elaborada con alcool metílico. Era un home ocorrente, que levou unha vida fantástica, de monte en monte detrás das perdices. Desprezaba a xente que non bebía e tampouco estimaba demasiado a todos aqueles que non comían como el pensaba que había que comer: moito e bo, é dicir, boas carnes, bos xamóns, bos flans… O chocolate entendía que non merecía tal nome se non se servía en cunca grande, espeso, doce e fariñento.

Non coñecín moitas persoas tan xenerosas e desprendidas coma el: polas tardes, sobre todo no verán, abría as portas do patio de par en par e convidaba a todo canto veciño pasaba por diante. Gustáballe falar coa xente, o cal facía cunha graza inimitable, entre cachazuda e despistada, cun enorme sentido común.

Recordo unha vez, sendo eu un rapaz, durante unha visita doutro parente que era arcebispo en Santiago de Cuba, que o citado personaxe comeu na cociña. Cando o prelado preguntou por el, un dos irmáns, non menos divertido e igualmente pintoresco, desculpouno coa explicación de que estaba indisposto. Logo volveuse cara ao meu pai e díxolle en voz baixa: “Téñoo na cociña porque este bárbaro é capaz de dicir algunha burrada diante do arcebispo sen darse conta”. É certo que dicía burradas, pero dicíaas moi ben.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de marzo de 1998.