La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Nada

O caos do que falei onte aquí tivo moitos máis episodios dos que contei. En realidade, foron tantos e tan variados que me serviron para levar con certa tranquilidade unha situación que se prestaba facilmente a perder a cabeza. De feito, víanse moitas persoas alporizadas, sen control sobre a súa indignación, dicindo e facendo cousas que noutras circunstancias serían incapaces de asumir. Por exemplo, un señor que, diante de min, co rostro acendido pola color encarnada da cólera e coas veas do pescozo infladas, propuña coller os pilotos todos, sen excepcións, e fusilalos. Levaba horas e horas no aeroporto e falaba xa como un tolo.

No autobús que nos trasladou a Madrid, mentres agardabamos que arrincara, o condutor púxose a contar chistes, a verdade é que con pouca graza. De pronto, xurdiu a voz tronante dun señor que lle dixo a berros que se deixase de pallasadas e que puxese … Seguir leyendo

As horas de Baiona

Onte pola mañá estiven en Baiona facendo o vago durante unha hora longa, sentado nunha terraza sen máis preocupación que mirar para a xente e contemplar a fermosura do mar, cheo de barquiños, e do ceo, tan azul que parecía un cromo. Botei contas e xa non falta moito para que veña Torrente Ballester, a quen boto de menos cada vez que me achego ata a vila. No inverno, cando me sinto nostálxico, vou ata o café onde facemos a tertulia e séntome na mesa de sempre, pero non aguanto demasiado tempo: o corazón é débil cos recordos, sobre todo cando son felices. Pero con lembranzas e todo, onte paseino moi ben.

Había moitos turistas, en xeral con acento do sur, sorprendidos polo clima, cargados de cámaras e vestidos de maneira informal. Estiven pensando que nisto das cámaras, os españois levaban antes unhas máquinas pequeniñas, desas de facer fotos de … Seguir leyendo

Matar sen odio

Estiven en Ourense para presentar un libro no Liceo. Cando me dirixía ata o antigo pazo de Valladares, sede daquela institución, detívenme na parte da fachada máis próxima á Praza Maior na procura dos buracos que alí houbo durante moito tempo, lembranza dos tres disparos que acabaron coa vida dunha muller alá polos anos cincuenta. Eu mesmo cheguei ao lugar do suceso no momento en que a morta, rodeada de xente, aínda estaba tendida no chan. Creo que fora o seu home, enlouquecido e comido polos ciumes.

En varios días non se falou doutra cousa na cidade e a noticia ocupou as primeiras páxinas dos periódicos durante unha semana, por diante dos grandes acontecementos da vida política internacional. Teño a impresión ademais de que a xente sentía pena, tanto pola señora morta como polo marido, ambos os dous dignos de lástima.

Antes matábase en familia, xeralmente pola explosión incontrolable dalgún … Seguir leyendo

Chile non é Exipto

No acto de inauguración da exposición de Letras de España en Santiago de Chile, que consta de arredor de dez mil libros, incluídos galegos, vascos e cataláns, o ministro Solé Tura pronunciou un fermoso discurso que rematou en catástrofe. Dixo que, unha vez clausurada a mostra, aquel fondo bibliográfico quedaría alí, en Exipto. Foi unha metedura de pata inocente, pero faraónica, que os chilenos acolleron con humor.

Algúns dos meus compañeiros de expedición acudiron a Freud, pero non conseguiron atopar as patas do gato. Entre Exipto e Chile, as diferenzas son grandes, incluído o baixo nivel de renda que comparten. No primeiro dos países, os ingresos per cápita aínda se arrastran pola lama da miseria; os segundos alcanzaron xa dubidosa dignidade da pobreza. Nesta última situación viven arredor de cinco millóns de chilenos, case a metade da poboación, que gañan menos de vinte mil pesetas ao mes.

Ese é o … Seguir leyendo

Lección

Hai varios anos, non recordo exactamente cantos, estando en Frankfurt, na Feira do Libro, sen dúbida a máis grande do mundo, apareceu por alí o chanceler alemán, Helmut Kohl. A parafernalia que se montou é fácil de imaxinar: policías por todas  partes, todos bastante voluminosos, supoño que para tapar o dirixente, que me pareceu moitísimo máis grande do que imaxinaba, e tamén máis novo. Ademais dos axentes de seguridade, arredor do político movíanse outras persoas, case todas cunha característica común: un sorriso beatífico nos labios, de auténtica transportación, especialmente as que ocupaban os postos intermedios.

Recordo de maneira especial a un señor pequeno e gordiño, vestido cunha chaqueta azul cruzada de botóns metálicos que lle sentaba fatal. Estaba tan emocionado que supoño non era consciente de que tiña a dignidade tirada polo chan: para aproximarse ao chanceler non reparaba en nada, nin en pasar case por debaixo da xente, agachándose.… Seguir leyendo