por amarxedotempo | Feb 23, 2013 | Marxe
Aquí en Nova York vai un frío que manca incluso por dentro dos pulmóns, tal como se a un lle metesen cristaliños na mesma respiración. Dan ganas de entrar nunha tenda e mercar uns mamelucos para vestir por debaixo da roupa, como os que usan as rapazas suecas no inverno e que alá chaman asasinos do amor. Con todo, o peor é a cabeza. Sen gorro, convértese nun trasto indefenso, incapaz de pensar, limitada ao puro instinto de inventar medidas de emerxencia: subir a lapela do abrigo, dar palmadas, soprar para arriba…
Máis previsor que os demais, Perucho veu acoirazado: gasta gorro de astracán, o cal lle permite parar na rúa e facer un descanso antes de seguir cos contos que sabe, tan raros e sorprendentes que seguramente lle foron contados polo demo. A non ser que sexan inventados por el, que tampouco se pode descartar.
Pola súa parte, Rosa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2013 | Marxe
O sábado pola noite, un insomnio bobo tróuxome dando voltas pola casa, sen facer nada, durante case unha hora, ata que se me ocorreu baixar ao salón e poñer un vídeo. Elixín sen motivo Casablanca, a película dirixida por Michael Curtiz e interpretada por Humphrey Bogart e Ingrid Bergman. Aínda que a sei case de memoria, paseino ben. De Bogart fascínanme a seguridade de ferro e a valentía do seu personaxe, el que na vida privada era un home moi inseguro e covarde, capaz de esconderse nos lavabos dun club e non saír ata que estaban lonxe, detidos pola policía, os agresores da súa muller. Entón púxose a berrarlles.
As persoas que coñeceron e trataron o actor falan bastante mal del. Din que era insoportable e que non aceptaba guións nos que non aparecese como o máis guapo e o máis listo. Iso parece certo, pero a min, a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2013 | Marxe
Polo que eu sei, coñecín dous heroes na miña vida. Dun deles, xa falei aquí: un antigo soldado da División Azul que apareceu por Ourense alá polos anos cincuenta e a quen as autoridades proclamaron publicamente como un home exemplar e lle regalaron unha gabardina. O outro foi un raparigo da miña terra que lle disputou unha ovella ao lobo e avisou a berros aos demais pegureiros da presenza da alimaña. Para este neno, que nunca saíra da aldea, o cura xuntou cartos entre os veciños e levouno a ver as Burgas á capital.
Unha dimensión tan humana de heroicidade contrasta coa grandeza épica que os servios lle atribúen ao célebre comandante Arkan, vitoreado con entusiasmo o domingo pasado na vila da súa moza, onde casou. Este home cruel, que matou moita xente, incluídos nenos, está considerado criminal de guerra polos americanos.
Desde que empezou a matar, Arkan converteuse nun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2013 | Marxe
Monseñor Sagarmínaga era un bispo divertido e simpático, un pouco traste, que tivo a desgraza de morrer nun accidente de tren sucedido entre Vigo e Redondela. Un tío meu, que era amigo del, contoume que unha das trasnadas que adoitaba facer aquel señor, afeccionado ademais aos xogos de mans e de cartas, consistía en preparar magníficos pratos, especialmente postres moi adornados con cremas de distintas colores que, unha vez que se servían na mesa, descubrían a verdade: estaba feitos de porcalladas.
Nunha ocasión, a faena foi de tal calibre que o pobre cura seleccionado como vítima botouse ao monseñor convertido nun basilisco, perseguíndoo polo comedor adiante, arredor das mesas, cun garfo na man. Finalmente, a simpatía do bispo pillabán conseguiu aplacar a furia vingativa do crego burlado e todo se arranxou.
Onte escoitei na radio a historia dunha señora que gañou un concurso de gastronomía cun guiso de carne que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2013 | Marxe
Onte contei aquí que o can Café que tiñamos en Beiro daba a morte. Iso era o que dicía o Ramón, un criado moi prosas el, algo pousón e excelente persoa, fillo do señor Rito, un vello que fumaba folla de millo picada e que morreu de máis de cen anos de idade. Como eu cría en todo o que dicía aquel home, pois sabía cousas que a min me parecían extraordinarias, nunca dubidei que aquela cualidade que lle atribuía ao can Café era certa. A miña crenza reforzouse
aínda máis un día que, despois de que o animal estivese ouveando toda a noite, o Ramón dixo á mañá seguinte: “Síntoo moito, pero vai morrer alguén”. E resultou que aquel mesmo día, á tardiña, chegounos a noticia de que morrera a miña tía Isolina en Sabucedo. Todos na familia, incluído o meu pai, que era un home racionalista e valente, … Seguir leyendo
