Monseñor Sagarmínaga era un bispo divertido e simpático, un pouco traste, que tivo a desgraza de morrer nun accidente de tren sucedido entre Vigo e Redondela. Un tío meu, que era amigo del, contoume que unha das trasnadas que adoitaba facer aquel señor, afeccionado ademais aos xogos de mans e de cartas, consistía en preparar magníficos pratos, especialmente postres moi adornados con cremas de distintas colores que, unha vez que se servían na mesa, descubrían a verdade: estaba feitos de porcalladas.
Nunha ocasión, a faena foi de tal calibre que o pobre cura seleccionado como vítima botouse ao monseñor convertido nun basilisco, perseguíndoo polo comedor adiante, arredor das mesas, cun garfo na man. Finalmente, a simpatía do bispo pillabán conseguiu aplacar a furia vingativa do crego burlado e todo se arranxou.
Onte escoitei na radio a historia dunha señora que gañou un concurso de gastronomía cun guiso de carne que mereceu todos os eloxios do xurado. O malo foi cando a muller confesou que o prato estaba feito con comida para gatos, esas croquetas que se venden nas tendas e que parece que non saben mal. Agora quérenlle quitar o premio. Entendo que se trata dunha actitude remilgada. Despois de todo, na cociña occidental cómense estómagos, tripas, sesos, pulmóns, pescozos, ollos… Coma os gatos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de febreiro de 1997.