La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte contei aquí que o can Café que tiñamos en Beiro daba a morte. Iso era o que dicía o Ramón, un criado moi prosas el, algo pousón e excelente persoa, fillo do señor Rito, un vello que fumaba folla de millo picada e que morreu de máis de cen anos de idade. Como eu cría en todo o que dicía aquel home, pois sabía cousas  que a min me parecían extraordinarias, nunca dubidei que aquela cualidade que lle atribuía ao can Café era certa. A miña crenza reforzouse

aínda máis un día que, despois de que o animal estivese ouveando toda a noite, o Ramón dixo á mañá seguinte: “Síntoo moito, pero vai morrer alguén”. E resultou que aquel mesmo día, á tardiña, chegounos a noticia de que morrera a miña tía Isolina en Sabucedo. Todos na familia, incluído o meu pai, que era un home racionalista e valente, pouco dado a crer en nada, aceptamos como un feito probado que os ouveos do can foran o anuncio natural daquela morte. Eu mesmo o crin durante anos.

Agora non o creo, pero escoitar a un can laiándose polas noites, aínda me pon algo nervioso. Teño que botar man de toda a capacidade racional do meu cerebro para vencer esa sensación de desacougo, o cal tampouco resulta fácil, pois supoño que nese  sentimento participan partes da química do meu corpo que non dependen da miña vontade. Unha vez escoiteille dicir a Cunqueiro que el coñecera a unha tal dona Ramonita Verdes, que daba o lobo. Xuraba e perxuraba que era certo. Alguén que estaba presente preguntoulle que como era posible que un home culto puidese crer nunha estupidez semellante. O escritor, con calma, respondeulle: “É que eu teño o corazón máis gordo que a cabeza”.

Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de febreiro de 2000.