La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Misterio

Onte pola mañá, despois de participar nun programa de radio, fun dar unha volta pola parte antiga de Ourense co escritor Andrés Trapiello, que quería coñecer a cidade. Na Rúa de Lepanto, a poucos metros da casa onde naceu Eduardo Blanco Amor, descubrimos unha librería de vello. Foi unha festa. Eu merquei cinco primeiras edicións de Pío Baroja, un par de biografías e algunhas cousas máis. Logo pasei o resto do día soñando coa ilusión de que chegase a noite, xa libre dos compromisos, para volver á casa e empezar a mirar os libros un a un. Eu, antes de lelos, teño que tocalos, darlles voltas nas mans e acariñalos como se estivesen vivos.

Un dos libros que adquirín no paquete foi unha biografía de Disraeli. Non a comprei polo seu valor bibliográfico, que se reduce a estar moi ben encadernada, cun fermoso lombo de pel de color verde, con … Seguir leyendo

A morte dos fantasmas

Leo nunha revista americana un artigo da escritora rusa Tatiana Tolstaia no que conta como unha amiga xa moi vella un día lle contou que na época dos tsares, Rusia era un paraíso. Segundo a señora, o seu avó, que non pasaba de ser un simple traballador, naquela época podía beber todos os días, ir de compras ás mellores tendas e co diñeiro sobrante mercarlle á súa muller un anel de ouro con esmeraldas. Por outra parte, os obreiros almorzaban con caviar, os campesiños nadaban en gran e os policías eran educados e correctos.

Naturalmente, se as cousas eran así, nada ten de estraño que o propio Nicolás II, xa capturado polos revolucionarios e a punto de ser fusilado, estivese convencido de que o pobo o quería sinceramente e que os disturbios provocados naqueles días obedecían á maquinación duns poucos axitadores profesionais que pronto serían detidos pola policía e o … Seguir leyendo

Coloquio

O xoves pola noite estiven en Ourense para participar nunha mesa redonda sobre Castelao, que congregou na sala a máis de trescentas persoas. Mentres escoitaba os meus compañeiros de mesa e observaba alí a toda aquela xente, entre a cal abondaban rapaces e rapazas moi noviños, eu acordábame de que a primeira vez que oín falar de Castelao na miña vida foi precisamente naquela mesma cidade, pero a principio dos anos sesenta.

Xa o teño contado moitas veces. Un día, Vicente Risco levounos á súa casa da rúa Santo Domingo a Xaime Quesada, José Luis de Dios e Arturo Lezcano. Alí vimos,  asombrados, o álbum Nós. Eu recordo que ao día seguinte, xa no café, aínda influído pola impresión do día anterior, lle preguntei a don Vicente se aquel tal Castelao fixera máis libros. Risco, sen amosar asombro de ningún tipo pola miña enorme ignorancia, explicoume que había outro … Seguir leyendo

Unha boa persoa

Houbo unha época xa bastante lonxana, alá polos anos corenta ou cincuenta, na que case todos os rapaces, e supoño que tamén algunhas persoas maiores, lle tiñamos un medo irracional á lepra, unha enfermidade bíblica da que entón se falaba moito, supoño que non tanto pola doenza en si, absolutamente rara e infrecuente entre nós, canto porque na intensa vida relixiosa daqueles anos estaba moi presente a vida do padre Damián, o apóstolo dos leprosos, que se puña como exemplo de entrega xenerosa aos demais.

Foi este temor á lepra o que me levou a admirar o escritor R. L. Stevenson moito antes de que lese os seus libros. Nuns exercicios espirituais, o padre xesuíta que os dirixía dixo que o escritor xogaba á pelota cos nenos leprosos e que se negaba a poñer guantes, tal como lle recomendaba a súa muller, para non humillalos.

Pareceume que era un comportamento … Seguir leyendo

Lembranza dun profesor

Cando eu cheguei a Santiago para iniciar os meus estudos a principio dos anos sesenta, o profesor máis popular de toda a universidade era sen dúbida don Carlos Alonso del Real, da Facultade de Letras, que agora acaba de morrer en Madrid. Tiña fama de ser home enxeñoso, bebía xenebra nas mesmas cantidades que outros beben auga e comía patacas fritas co nerviosismo compulsivo dun famento, unha velocidade atolondrada que conservaba con carácter simultáneo mentres lía o libro que inevitablemente sostiña na outra man.

Tiña don Carlos unha alumna de doutoramento non demasiado intelixente, estudosa e papona a partes iguais, bastante infeliz. Nunha ocasión, cando se dirixían ambos ao despacho do profesor, asustouse aquela alma cándida ao ver sobre un muro unha pintada subversiva coa fouce e o martelo. Don Carlos tranquilizouna contándolle unha preciosa mentira: “Non faga caso, é o anuncio dunha ferraxería”.

Con este tipo de foguetería deslumbrante … Seguir leyendo