por amarxedotempo | Ene 21, 2013 | Marxe
O centenario do poeta Jorge Guillén tráeme á memoria unha tarde chuviosa en Compostela, hai xa moitos anos, cando o meu profesor de literatura na universidade, don Enrique Moreno Báez, nos comunicou a Arcadio López-Casanova e mais a min que o poeta estaba en Santiago, que aquela tarde o tiña convidado a tomar café na súa casa da praza de Feixoo e que quería tamén convidarnos a nós. O profesor coñecía a nosa paixón pola poesía en xeral e sabía ademais da devoción particular que ambos sentiamos por Guillén.
Como a cita era ás catro, Arcadio e mais eu, que tiñamos horarios gastronómicos de estudantes, decidimos queimar o tempo sobrante dando unhas voltas pola cidade, iso si, sen alonxarnos demasiado do lugar da cita. Nunha destas, ao virar na esquina da Rúa Nova con Xelmírez, batemos de súpeto cun señor, ao cal lle demos un bo empuxón co impulso que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2013 | Marxe
De Barcelona chégame a noticia da morte de Xoan Manuel Casado, un importante poeta galego, tamén notable prosista, que foi galardoado co Premio Eduardo Blanco Amor de novela nunha das primeiras convocatorias. Era fillo de outro poeta, Manuel Casado Nieto, traductor da Biblia e fiscal da Audiencia de Barcelona, e da novelista Eva Carmona, finalista do Premio Nadal, que estivo a punto de ganar nun par de ocasións. Nacido na capital catalana, tiña as súas raíces na vila ourensá de Castro Caldelas, que lle inspirou un dos seus máis fermosos libros de versos. Había varios anos que eu non sabía nada da súa vida.
A última vez que preguntei por el dixéronme que só se dedicaba a ver corridas de touros, de praza en praza, por España adiante, entregado a unha paixón que sentira desde neno. Caíanlle ben esas rarezas. Eu trateino bastante, como tratei ó seu pai, de quen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2013 | Marxe
Coñezo unha ovella que vive por aquí, preto da miña casa, que non me cae nada ben. Non é que poda dicir dela ningunha cousa fea, pois non lle sei pecado ningún, pero prodú ceme un sentimento irreprimible de antipatía. Para empezar, non me parece moi agraciada: ten un ollo medio pitoño, unha mancha ridícula nunha orella e un xesto altivo, como de marquesa soberbia e tonta. Cando me ve pasar, obsérvame cun aire de suficiencia que ás veces teño a sensación de que me mira como se eu lle dese pena ou algo parecido.
En principio, nunca tiven nada contra as ovellas. Na miña terra de Xinzo de Limia había moitas, xeralmente propiedade de familias que posuían grandes rabaños, como O Xarreiro, o cal tiña un pastor ou pegureiro que respondía polo nome de O Xudas, un home pequeniño, de falar rouco, moi namorado do seu oficio.
Este tal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2013 | Marxe
Era un neniño loiro, de sete ou oito anos, simpático, que conquistaba cos ollos e o sorriso. Coincidín con el e a súa nai, hai anos, na consulta dun médico. Mentres as persoas que estabamos na sala de espera riamos coa graza desbordada daquel botón cativador, a nai miraba para el con aspecto melancólico, cun punto de tristeza resignada na expresión, pero tamén co orgullo de quen sabe que ten un fillo encantador. Cando unha enfermeira entrou no cuarto a buscar o rapaciño para facerlle unha análise, a señora explicounos que era diabético e que cada vez que se tiña que inxectar insulina, para ela era como se lle cravasen o corazón.
Non serviron de nada todas as sensateces coas que a maioría dos presentes tratamos de converter en prosa vulgar a traxedia da súa vida: o control cada vez máis eficaz da enfermidade, o bo prognóstico a longo prazo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2013 | Marxe
Un escritor inglés que agora vive en América, Richard Rayner, acaba de confesar no último número da revista Granta, que me chegou onte, como roubaba libros, non só cando era estudante en Cambridge, senón moito despois, cando se supuña que debía ser unha persoa seria e respectable. Non roubaba ademais esas edicións baratas en rústica de pouco valor económico; arramplaba tamén con preciosas edicións de bibliófilo, obras antigas de bastante prezo, coas que acabou formando unha magnífica biblioteca.
Lendo o artigo de Rayner, veume á memoria unha escena que presenciei hai xa moitos anos naquela curiosa librería que o meu amigo Eduardo Hernández tiña nun portal da Rúa do Vilar, en Santiago. Cheguei no momento en que o libreiro lle estaba botando unha bronca implacable a un poeta ao que collera roubando.
Durante anos, tiven ao citado vate por un miserable, sobre todo porque os seus libros estaban cheos … Seguir leyendo
