Un día, en Hamburgo, baixando en taxi desde o barrio de Altona ata a estación de ferrocarril, pedinlle ao taxista que correse canto puidese porque non quería perder o tren. Resultou ser un mozote de Lugo, simpático e charlatán, que me tranquilizou dicindo que en Alemaña funcionaba unha cousa chamada a Grüne Welle e que non iamos ter problemas. Deseguida me decatei de que cousa falaba: os semáforos ían abrindo dunha forma gradual e perfecta, igual que unha onda verde, levando o tráfico con suavidade. Exactamente ao revés do que me sucede a min todos os días pola mañá, cando vou ao traballo.
Pouco despois de saír da casa, atópome cun semáforo. Aínda sendo o primeiro en pasalo, o que encontro a continuación, douscentos metros máis adiante, case sempre está pechado, pero non sempre. É dicir, que parece gobernado polo capricho.
A favor do azar e as súas virtudes escoiteille un día un divertido discurso a Luís Trabazo, aquel personaxe de Ourense que combinaba nunha mesma humanidade unha intelixencia agudísima e unhas opinións bastante disparatadas. El estaba pola sorpresa e contra a norma, tanto que chegou a organizar partidos de fútbol entre tuberculosos no sanatorio de Salamanca onde estivo internado. Dicía que a vida, con improvisacións, era máis agradable. Quizais non lle faltaba razón, aínda que sospeito que unha parte dela a perdía diante dos semáforos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de xaneiro de 1995.