Coñezo unha ovella que vive por aquí, preto da miña casa, que non me cae nada ben. Non é que poda dicir dela ningunha cousa fea, pois non lle sei pecado ningún, pero prodú ceme un sentimento irreprimible de antipatía. Para empezar, non me parece moi agraciada: ten un ollo medio pitoño, unha mancha ridícula nunha orella e un xesto altivo, como de marquesa soberbia e tonta. Cando me ve pasar, obsérvame cun aire de suficiencia que ás veces teño a sensación de que me mira como se eu lle dese pena ou algo parecido.
En principio, nunca tiven nada contra as ovellas. Na miña terra de Xinzo de Limia había moitas, xeralmente propiedade de familias que posuían grandes rabaños, como O Xarreiro, o cal tiña un pastor ou pegureiro que respondía polo nome de O Xudas, un home pequeniño, de falar rouco, moi namorado do seu oficio.
Este tal Xudas díxome nunha ocasión que as ovellas eran boa xente, pero non moi listas, aínda que el tiña unha á cal soamente lle faltaba saber o credo. Levábanse ben entre ambos, incluso falaban, cada un á súa maneira. Por exemplo, foi ela quen o avisou de que había unha cobra na corte que mamaba das preñadas, quitándolle de comer aos años acabados de nacer, que devecían e minguaban coa fame. Non digo que non, pero esta que vive preto de aquí, non me parece desas. Desde logo, cara de moi lista non ten.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de xaneiro de 1997.