Era un neniño loiro, de sete ou oito anos, simpático, que conquistaba cos ollos e o sorriso. Coincidín con el e a súa nai, hai anos, na consulta dun médico. Mentres as persoas que estabamos na sala de espera riamos coa graza desbordada daquel botón cativador, a nai miraba para el con aspecto melancólico, cun punto de tristeza resignada na expresión, pero tamén co orgullo de quen sabe que ten un fillo encantador. Cando unha enfermeira entrou no cuarto a buscar o rapaciño para facerlle unha análise, a señora explicounos que era diabético e que cada vez que se tiña que inxectar insulina, para ela era como se lle cravasen o corazón.
Non serviron de nada todas as sensateces coas que a maioría dos presentes tratamos de converter en prosa vulgar a traxedia da súa vida: o control cada vez máis eficaz da enfermidade, o bo prognóstico a longo prazo, a posibilidade de levar unha existencia practicamente normal. A muller, que había apenas tres meses que se atopara co problema do fillo, non se resignaba, a pesar de todo.
A min pasoume pola cabeza unha frase de Anne Philipe, a muller do famoso actor francés, que cando soubo que o seu home estaba enfermo, unha noite, mentres contemplaba no ceo o paso dun dos primeiros satélites artificiais, dixo que cambiaría aquela marabilla da técnica pola máis humilde das menciñas que puidese curalo. Onte lin nos periódicos que a técnica das cousas pequenas vén de conseguir unha xoia: poida que dentro de tres anos ou algo así, os diabéticos, en vez de inxectarse varias veces no día, resolvan o problema inhalando insulina. Non sei onde andarán aquela señora e aquel neno, pero desde aquí, aí vai a miña alegría.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xaneiro de 1999.