En Madrid, a un rapaz quixéronlle bater porque ía rindo só pola rúa. Segundo contou na radio, a risa veulle porque de repente se acordou de que o día anterior vira na televisión un amigo golfo, algo borracho, dicindo en verso gansadas sobre a propia anatomía. Nese instante cruzouse cuns individuos que lle preguntaron por que ría. Púxose tan nervioso que non soubo ben que cousa responder, de maneira que a agresividade dos carrañas aumentou aínda máis. O caso é que se salvou duns golpes case por milagre.
O peor é que, desde entón, ao rapaz sucédelle unha cousa rara: na casa, cando está só, ponse triste e sente ganas de chorar; o contrario do que lle sucede na rúa, que sente desexos de rir. Un experto que asistía ao programa díxolle que esa é unha conduta normal e que se recuperará. O mozo, en cambio, era pesimista.
A verdade é que a Juan Ramón Jiménez tamén lle pasou algo parecido, alá polos anos da Guerra Civil, cando o parou unha patrulla de milicianos na rúa e lle ordenou que rise inmediatamente. O poeta, asustado polos fusís que lle apuntaban, fixo como puido: “Ja, ja, ja.” O responsable do grupo pediulle desculpas e aclaroulle que andaban buscando un tipo que se parecía moito a el e que tiña un dente roto. De resultas daquel medo, Juan Ramón quedou cun tembleque. Pero pasoulle e acabou gañando o Premio Nobel.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de xaneiro de 1996.