por amarxedotempo | Dic 26, 2012 | Marxe
Tal día como onte, hai trinta e seis anos, despois da misa das doce, un neno da miña idade vendeume por cinco pesetas un libro de pastas vellas, impreso en papel descolorido, con poucas páxinas, que se titulaba El signo de los cuatro. Lino de corrido, golosamente pechado no meu cuarto, aquela mesma tarde. Como adiviñarán deseguida todos cantos compartan comigo, que sen dúbida serán bastantes, a admiración por Arthur Conan Doyle, estou falando dunha das novelas que narran as aventuras de Sherlock Holmes.
Houbo un feito naquela lectura, ademais da intriga e as personalidades do famoso detective e o seu colega, o doutor Watson, que fai que agora, tantos anos despois, aínda me acorde das horas que pasei atrapado pola fascinación que en min exerceron algunhas pasaxes. Non sempre é Shakespeare quen modela as nosas almas.
Aquel día lin e volvín ler os parágrafos nos que o heroe … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2012 | Marxe
Onte, ao chegar a Ourense para pasar o Nadal, atopei un sobriño pequeno todo acontecido, algo enfurruñado e bastante triste. El, que é un neno moi saudador, recibiunos en silencio, limitándose ás normas mínimas que lle marcaba a boa educación, sen excederse no entusiasmo nin na amabilidade. Preguntei que lle sucedía e respondeu cun “nada” moi elocuente, é dicir, que lle sucedía todo. Para saber máis tiven que agardar a que marchase á cama e que os seus pais me informasen tranqui – lamente do problema.
O caso é que o rapaciño, que ten seis anos, chegou do colexio cunhas notas excelentes. Resumindo o boletín, poderíase dicir que se trataba dun neno intelixente e traballador, bo compañeiro e xeneroso. Mellor, imposible. O malo, unha nota manuscrita que acompañaba o anterior e que viña ser como ciscárselle na predicación.
Foi esa observación final, que el non entendía ben, pero que adiviñaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2012 | Marxe
Había na miña vila un señor comerciante, algo afeccionado tamén á poesía, que tiña unha teoría, na que acreditaba como se fose unha verdade matemática, respecto da inexistencia da lotería nacional. En concreto pensaba que era un invento ou unha montaxe do goberno, non recordo con que intencións, na que todo se baseaba nunha gran mentira perfectamente tramada. Poucas veces vin a ninguén defender con tanto ardor e convicción unha tese tan peregrina.
Sobre todo, resultaba conmovedor para min observar a cara de noxo ou de conmiseración que puña diante dos escépticos que non acababamos de ver claro que a teoría que defendía aquel home tivesen algún tipo de fundamento na realidade. Recordo unha conversa que eu mantiven con el, alá polos meus anos de adolescente, cando un aínda garda intacta a confianza no valor e a capacidade argumentativa da lóxica. Trataba de convencelo co mesmo entusiasmo que un rapaz … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2012 | Marxe
Hai uns días, falando na televisión, o profesor Severo Ochoa dixo que España é un país onde se nota a falta de cultura científica. Ten razón. No seu tempo, Felipe II prohibiu baixo pena de morte que ningún español estudase en universidades estranxeiras, unha orde que se cumpriu por exceso, pois ninguén, ata o século XIX, conseguiu transgredir aquela norma. O primeiro foi don Julián Sanz del Río, enviado a Alemaña por un ministro progresista. Unha decisión que sería trascendental, como se sabe, para a España contemporánea.
Aínda no século pasado, en pleno triunfo do positivismo científico en toda Europa, dous profesores de instituto, un de Santiago e outro da Coruña, foron apartados da docencia por impartir o que unha Real Orde consideraba “doutrinas perniciosas”, é dicir, que estaban en desacordo coas ensinanzas da Igrexa Católica. A materia que así se cualificaba non era outra que a teoría da evolución … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2012 | Marxe
Unha vez dei unha conferencia para mil mulleres na Coruña. Na presentación, a organizadora advertiume con humor que ao rematar habería baile. Contando esta historia unha noite en Madrid, xurdiu un deses destripacontos que resultan case inevitables en todas as tertulias e que teñen como característica humana principal a condición de rachar a maxia dunha historia buscándolle as contradicións lóxicas. Son da raza daqueles individuos que, despois de escoitar as anécdotas divertidísimas que contaba Valle-Inclán nos cafés madrileños, acababan comentando con suficiencia: “Mentiras. Don Ramón lo inventa todo”.
Pois na ocasión da que falo, o que me dixo aquel señor foi que na Coruña non había ningún lugar para xuntar a mil mulleres e darlles unha conferencia. A obxección, diante de persoas que non sabían se ese dato era certo, tiña o peso e a contundencia do realismo máis pedestre, que impresiona sempre. Polo tanto, puiden quedar como un mentirán.… Seguir leyendo
