Onte non me meteron ningunha pulla, que é como lle chamamos na miña terra ás inocentadas. Polo que a min respecta, tamén me mantiven inactivo. Cando era rapaz, non obstante, en Xinzo de Limia celebrábase esta festa con moito rumbo, a veces incluso con excesos, todo con tal de gastarlle bromas sonadas aos demais. Nunha ocasión, a don Cesáreo, o párroco, sacárono da cama para sacramentar unha ovella, dicíndolle que nunha determinada dirección había unha agoniante, o cal era certo, pero non se trataba de xente.
Valía todo: dar noticias espantosas, con falsas mortes incluídas; finxir accidentes, como un tío meu que se tirou ao río só por facer verosímil un despropósito que lle pasou como unha loucura pola cabeza; secuestrarlle os porcos a un veciño durante unhas horas ou invitar alguén a comer un coello para acabar dándolle gato.
Había especialistas, como Juan Manuel Tejada, que un día levou a saltiños de ra, correndo detrás dunha billeteira movida por un sedal, a un cura elegante que agora exerce de cardeal no Palmar de Troya. Supoño que era unha maneira de divertirse propia dun país sen televisión. O invento desta última acabou coa inocencia, ese resto da nenez que lles quedaba ás persoas grandes e que xa non teñen nin sequera os rapaces máis infelices. Como protesta, hoxe non penso acendela. Aínda que ninguén mo crea. Nin eu.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de decembro de 1997.