Hai un par de días estiven ceando na casa duns amigos que teñen unha nena pequena, de tres anos, simpática, lista e guapa. Pretendía falar por teléfono cun coello, supoño que algún personaxe que naqueles momentos vivía na súa imaxinación. O caso é que se puxo tan pesada, marcando números ao chou, que o pai decidiu cortar o xogo arrincándolle o aparato das mans. Naturalmente, a cría agarrou un berrinche, incrementado ademais pola frustración de non ser capaz de conectar co coello dos seus soños.
Para calmar aquela especie de tronada que ameazaba con desfacernos a sobremesa, o dono da casa optou por unha estratexia máis intelixente. Desapareceu do cuarto, subiu ata o dormitorio e desde alí fixo unha chamada telefónica que atendeu a meniña. Poñendo voz de coello, mantivo unha longa conversa con ela.
Rematada a conferencia, a pequena baixou da mesa, sentouse no chan e púxose a xogar cun aparato de rachar noces, completamente curada e tranquila, mentres os demais proseguiamos a conversa, agardando só que se incorporase o pai. Cando este volveu, ao advertir o cambio, fíxonos un xesto triunfador, como presumindo da habilidade coa cal conseguira enganar a súa filla. No momento en que el se estaba sentando de novo no seu sitio, a rapaciña, sen deixar de xogar e sorrindo, dixo en voz alta: “¡Ola, coello!”
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de decembro de 1996.