La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hai un par de días estiven ceando na casa duns amigos que teñen unha nena pequena, de tres anos, simpática, lista e guapa. Pretendía falar por teléfono cun coello, supoño que algún personaxe que naqueles momentos vivía na súa imaxinación. O caso é que se puxo tan pesada, marcando números ao chou, que o pai decidiu cortar o xogo arrincándolle o aparato das mans. Naturalmente, a cría agarrou un berrinche, incrementado ademais pola frustración de non ser capaz de conectar co coello dos seus soños.

Para calmar aquela especie de tronada que ameazaba con desfacernos a sobremesa, o dono da casa optou por unha estratexia máis intelixente. Desapareceu do cuarto, subiu ata o dormitorio e desde alí fixo unha chamada telefónica que atendeu a meniña. Poñendo voz de coello, mantivo unha longa conversa con ela.

Rematada a conferencia, a pequena baixou da mesa, sentouse no chan e púxose a xogar cun aparato de rachar noces, completamente curada e tranquila, mentres os demais proseguiamos a conversa, agardando só que se incorporase o pai. Cando este volveu, ao advertir o cambio, fíxonos un xesto triunfador, como presumindo da habilidade coa cal conseguira enganar a súa filla. No momento en que el se estaba sentando de novo no seu sitio, a rapaciña, sen deixar de xogar e sorrindo, dixo en voz alta: “¡Ola, coello!”

Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de decembro de 1996.