La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A grandeza de lady Di

Un amigo meu periodista, que un día viu a lady Di durante uns segundos cando a princesa saía dunha tenda en Oxford Street, no centro de Londres, asegura que o mito de que esta ten unhas pernas fermosas non é máis que unha lenda. Polo visto, observadas desde atrás, na parte de abaixo, entre o nocello e o talón, adquiren un aspecto grotesco, como se formasen a punta dunha estaca, cun parecido cuspidiño ao rabo dun xurelo. Ao meu amigo tampouco lle gustaron as orellas, que el emparellou coas dun bicho feo, descoñecido.

Desde entón, este amigo foise especializando pouco a pouco na biografía de lady Di. Co tempo chegou a saber moitas cousas sobre ela. Sabe, por exemplo, que é moi burriña e ignorante, incapaz de ler un libro, e que en materia de cultura é practicamente analfabeta. Sabe tamén que ten un falar simple, ás veces infantil, con … Seguir leyendo

Unha boa explicación

Hai un escritor galego no cal non podo pensar sen que me veña á cabeza o recordo dunha carta que el lle enviou ao propietario dunha librería de Ourense e que este me leu a min, na que o intelectual trataba de aclarar un incidente no que se vira envolto uns días antes, cando un empregado da tenda o colleu no transo de roubar un libro de Bernardino Graña. Despois de cualificar ao dependente como “esbirro a soldo” e “mal educado” e feitas as disquisicións obrigadas sobre a propia honestidade persoal, viña a explicación dos feitos.

O libro, que efectivamente ocultaba debaixo do sobaco cando foi rexistrado polo esbirro aludido, era da súa propiedade. A razón de que o levase naquel lugar tiña que ver cunha prescrición médica relacionada cunha artrose, atrevéndose el a cambiar por un libro a almofadiña recomendada, pois iso permitíalle ler tamén no café.

A explicación … Seguir leyendo

O día das pullas

Onte non me meteron ningunha pulla, que é como lle chamamos na miña terra ás inocentadas. Polo que a min respecta, tamén me mantiven inactivo. Cando era rapaz, non obstante, en Xinzo de Limia celebrábase esta festa con moito rumbo, a veces incluso con excesos, todo con tal de gastarlle bromas sonadas aos demais. Nunha ocasión, a don Cesáreo, o párroco, sacárono da cama para sacramentar unha ovella, dicíndolle que nunha determinada dirección había unha agoniante, o cal era certo, pero non se trataba de xente.

Valía todo: dar noticias espantosas, con falsas mortes incluídas; finxir accidentes, como un tío meu que se tirou ao río só por facer verosímil un despropósito que lle pasou como unha loucura pola cabeza; secuestrarlle os porcos a un veciño durante unhas horas ou invitar alguén a comer un coello para acabar dándolle gato.

Había especialistas, como Juan Manuel Tejada, que un día levou … Seguir leyendo

Unha nena, un pai e un coello

Hai un par de días estiven ceando na casa duns amigos que teñen unha nena pequena, de tres anos, simpática, lista e guapa. Pretendía falar por teléfono cun coello, supoño que algún personaxe que naqueles momentos vivía na súa imaxinación. O caso é que se puxo tan pesada, marcando números ao chou, que o pai decidiu cortar o xogo arrincándolle o aparato das mans. Naturalmente, a cría agarrou un berrinche, incrementado ademais pola frustración de non ser capaz de conectar co coello dos seus soños.

Para calmar aquela especie de tronada que ameazaba con desfacernos a sobremesa, o dono da casa optou por unha estratexia máis intelixente. Desapareceu do cuarto, subiu ata o dormitorio e desde alí fixo unha chamada telefónica que atendeu a meniña. Poñendo voz de coello, mantivo unha longa conversa con ela.

Rematada a conferencia, a pequena baixou da mesa, sentouse no chan e púxose a xogar … Seguir leyendo

Mentirán

Cando eu era estudante en Santiago, había unha señora maior que se enfadaba co cine. Se no transcurso da proxección dunha película, algún actor ou algunha actriz dicía algo que non lle gustaba, púñase a discutir con eles en voz alta. Hai xente que fai o mesmo coa televisión, entre eles un amigo meu que, cando se irrita, achégase ata a pantalla como unha furia, disposto a baterlle a alguén. Por outra parte, nos partidos de fútbol televisados, os verdadeiros forofos, como é sabido, compórtanse igual que se estivesen no estadio, é dicir, que insultan ao árbitro, falan a berros cos xogadores cando cometen un fallo ou censuran ao presidente se as cousas van mal.

Confeso que non chego nunca a ese tipo de entusiasmos. Hai, non obstante, unha clase de xente, desa que sae con frecuencia na televisión, que me sitúa á beira mesma do enfado. Refírome aos adiviños, … Seguir leyendo