por amarxedotempo | Nov 25, 2012 | Marxe
Esa neniña que temos na casa desde hai algún tempo, da que falei aquí nunha ocasión, acaba de cumprir un ano. Iso quere dicir que xa sabe gatear, que está a punto de dicir algunhas cousas, especialmente o nome do seu pai, e que entende moitas das frases que lle din. Como sente falar en sueco con frecuencia, tamén comprende ese idioma. Por exemplo, sabe que “klockan” é o reloxo, pois cando escoita esa palabra abandona a tarefa que está facendo, mira para o cuco e sinala co dedo. Tamén aprendeu a facer algunhas monadas que fan os nenos suecos coas mans, unha versión do “palmitas” que se emprega por aquí, pero menos azucrado.
Entre os moitos regalos que recibiu o outro día, o que máis lle gusta é un teléfono móbil de xoguete. Ten varias teclas que emiten sons diferentes: ocupado, chamando ou recibindo. Cando toca nesta última, arrima … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 24, 2012 | Marxe
Recordo moi ben cando morreu Ortega y Gasset, alá polo ano 1955, porque o mesmo día que se coñeceu a noticia, a min dixéronme que seguro que estaría ardendo no inferno. Eu asociei a condena eterna daquel home cun episodio anterior, cando un profesor me colleu un libro do filósofo e me dixo que se lía aquelas cousas, non tardaría en defender a teoría de que os cans teñen alma. Confeso que das lecturas de Ortega non entendía case nada, pero parecíame que as imaxes e as metáforas eran impresionantes.
Desde entón, nunca me preocupei da alma dos cans, aínda que me levo ben cos que viven na casa. Quero dicir que para min, como se fosen xente. Por suposto, sen fanatismos, pois entre o respecto aos animais e a cursilería non hai máis que unha raia fácil de traspasar, a non ser que un sexa budista, cousa bastante complicada.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 23, 2012 | Marxe
Coñecín un cura, alá polos meus anos de estudante, que presumía de que non había recomendación que se lle resistise. Nunca souben de que clase de engados se valía, pois era un home bastante brutiño, aínda que persoa excelente, a quen un día, na casa dun colega, cando se ergueu pola mañá para ir dicir misa, collérono facendo unha cousa moi fea: mexando na alfombra do cuarto de invitados onde estaba convidado. Eu mesmo, nunha ocasión, vino bebendo polo morro dunha botella de viño que alguén colocara sobre a mesa do comedor, disposta para o xantar. Pois a pesar de todo, aquel señor tiña unha habilidade especial para entrar en toda clase de despachos, aínda que non coñecese os titulares, e conseguir todas as recomendacións.
Isto de recomendar foi sempre cousa moi de curas, aínda que non exclusiva, porque iso faino todo o mundo. Houbo unha época, alá polos anos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 22, 2012 | Marxe
Estiven en Madrid para participar no acto de entrega do Premio Francisco Cerecedo, o xurado do cal presidín eu este ano. Esa foi a razón de que compartise mesa co Príncipe de Asturias e catro persoas máis. Gustaríame contar aquí as cousas das que falamos, pero entendo que non sería correcto. Non resisto a tentación, sen embargo, de dicir que a don Felipe, cando era neno, lle curaban as picaduras das avésporas achegándolle ao sitio maltratado un cigarro aceso, case ata queimar. Polo demais, engadir que o príncipe é un home maduro, intelixente, de trato fácil e moi culto. O mesmo Arcadi Espada, o gañador do premio, coma eu, tivemos a impresión de estar falando cun home do noso mundo, tanto polas preocupacións como polas lecturas.
Será un rei de luxo. Con todo, non foi a conversa con el o que máis me impresionou do acto celebrado na noite do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 21, 2012 | Marxe
Nestes últimos días vexo moi citado nos periódicos un coñecido eurodiputado vasco que nos primeiros anos da democracia ocupou un lugar preeminente na vida política española. Era odiado pola dereita salvaxe e pola dereita civilizada, mentres que a xente da esquerda non rabiosa o miraba de esguello e con desconfianza. Un día coincidín con el no mesmo avión, observeino de lonxe e cheguei á conclusión de que a cara que tiña, medio moura e medio italiana, non era de mala persoa. Un rostro de golfo reprimido.
O radicalismo que amosaba, implacable e teimudo, ás veces ambiguo, resultaba antipático. Tiña un aire de cousa equívoca e maligna, mesmo demoníaca, con perdón, pola habilidade retorta con que ensarillaba os problemas para provocarlle dificultades ao Goberno. Todo en proveito dunha causa, por suposto.
Non sabía eu daquela que o citado señor era devoto, de comuñón e rezo frecuentes. Souben un día, por Herrero … Seguir leyendo
