La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Demencias

Onte falei aquí de Guillermo Torrelio, un boliviano que coñecín en Suecia hai anos, cando o golpe de estado chileno. Non foi o único. Coñecín moitos máis, algúns deles moi boa xente, pero tamén tratei algúns golfos. Recordo, por exemplo, un que tiña tres mulleres: unha arxentina, que era a primeira; unha chilena, que atopou na embaixada sueca en Santiago, cando se refuxiou alí, e unha uruguaia, coa que se xuntou no exilio. Nun primeiro momento, unhas non sabían das outras, pero acabou aclarándose todo. O curioso foi que durante uns días aceptaron viviren todos xuntos, ata que as tres mulleres se fartaron e lle pegaron unha malleira.

Loxicamente, os demais exilados chamábanlle o Sete Machos. Era, por se non estivese claro, pequeno e miúdo, con aspecto de chimpafigos. Un día preguntei por el a un compañeiro seu e deume unha resposta maxistral. Díxome: “Desde que le pegaron las tres … Seguir leyendo

Pecados

Un amigo meu, que tamén admira moito a Miguel Torga, o escritor portugués de quen falei aquí hai algúns días, chamoume onte por teléfono para dicirme que a historia que contei sobre a dedicatoria que o poeta lle puxera a unha moza á fronte dun dos seus libros, mais o comentario posterior que lle fixera a Mario Soares sobre as pernas daquela rapaza, encaixaban mal coa imaxe austera, incluso puritana, que daba Torga.

Estou de acordo, pero neste tipo de cuestións non se pode poñer a man no lume por case ninguén. Como din nalgúns países, os peixes gordos nadan sempre en augas tranquilas, á parte de que falar das pernas das mulleres, ata hai pouco, podía ser un pecado contra a pureza ou a favor da luxuria, pero aínda non se entendía como unha mostra de comportamento sexista. Nisto cambiouse moito nos últimos anos. Polo tanto, acusar a Torga … Seguir leyendo

Os imitadores

Entre os moitos episodios cómicos que Miguel Maura conta nas súas memorias, un dos máis insensatos refírese á queima das igrexas durante a República. Como ministro da Gobernación, tivo que facer fronte a aquel disparate sen sentido, para o cal se valeu duns gobernadores civís que en moitos casos eran auténticos débiles mentais. Ese foi o caso de Málaga, por exemplo, onde o xefe provincial autorizou a queimar unha igrexa abandonada. Entusiasmadas, as turbas collérono a ombros e queimaron doce máis.

Naquela historia participou tamén o xeneral Gómez Caminero, que era gobernador militar e foi igualmente paseado a ombros, xunto co seu colega civil, polas masas incendiarias, orgullosas de ter unhas autoridades tan humanas e comprensivas, capaces de entender o estado de inquietude e de indignación en que se atopaban. Cando o ministro lle chamou mentecato, o xeneral envioulle padriños.

O que máis irritou a Maura, non obstante, non foi … Seguir leyendo

Un cartón cravado nun pau

Hai un par de días, ía eu no meu auto polas rúas de Vigo. De pronto, o tráfico empezou a poñerse duro, imposible. A poucos metros, na Porta do Sol, uns rapaces noviños estaban sentados no medio e medio da calzada, batendo as palmas alegremente, protestando entre risas por cousas relacionadas co ensino. Un grupo de axentes, moi serios e modernos, respectuosos e exquisitos cos manifestantes, obrigaban os coches a desviarse. Confeso que me pareceu a estampa cómica dun país extravagante.

Probablemente ninguén lle explicou aínda a estes mozos que iso de cortar o tráfico é unha gamberrada, ademais de ser un acto ilegal, item máis que resulta tamén innecesario e absolutamente inútil. O feito de que os axentes da autoridade colaboren de forma eficaz na acción, non a converte en boa, só a fai algo máis disparatada.

Non se explica ben que entre todos cantos grupos recorren periodicamente a … Seguir leyendo

Cuestión de nomes

Creo que foi o meu paisano Paco Roña, que estou seguro que non se vai incomodar comigo polo citalo por un alcume que se acabou impoñendo ao seu nome verdadeiro, quen tivo a mala sorte de que o señor abade, nun descoido incomprensible, lle bautizase dous nenos xemelgos ao revés, é dicir, poñéndolle o nome do neno á nena e viceversa. Non sei como se arranxou finalmente aquel disparate, pero o caso foi que durante algún tempo houbo xente disposta a converter o erro involuntario nunha solución definitiva.

Por fortuna tratábase de dous nomes honestos e decentes, como o do pai, pois se chegan a ser esas bromas de periquito que agora está de moda botarlles para sempre por riba da cabeza a algúns rapaces, a equivocación do señor cura puido acabar nunha nomeada irreparable. Os nomes, como se sabe, non son inocentes.

O pai dese terrorista venezolano chamado Carlos … Seguir leyendo