La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Produtos de ferraxería

Para que Dimitri Poliakov me caese simpático, abondaría cunha afección que compartimos: o noso gusto común polas ferraxerías. Non me estraña, polo tanto, que cando os responsables dos servizos secretos americanos lle quixeron pagar os seus traballos de espía, o axente ruso renunciase a calquera retribución e pedise a cambio ferramentas e artigos de pesca. A sorpresa no cuartel xeral acabouse convertendo en motivo de bromas. Eu poderíalles explicar, non obstante, por que un home chega a comportarse dun xeito tan diferente.

Tamén o puideron entender eles cando lle dixeron que ogallá chegase o día en que el vivise tranquilamente nos Estados Unidos. Naquela ocasión, Dimitri Poliakov deulles unha clave que os americanos non souberon descifrar: non facía todo aquilo por América, senón por Rusia, o país que amaba e onde quería vivir en liberdade.

Durante a conversa, sen perder o sorriso, insinuou que probablemente non chegaría a ver ese … Seguir leyendo

Xente de negocios

Teño un amigo que de cando en vez, sobre todo nos fins de semana, chámame para anunciarme a súa visita ou para invitarme a súa casa. Faino case sempre á mesma hora, cando el calcula que xa fixen e mandei esta crónica diaria. Para cerciorarse de que foi así, faime unha pregunta: «¿Xa fixeches a mentira?». Non é que estea convencido de que invento as cousas das que trato aquí, pero gústalle gastarme esa broma, que acepto, ata o punto de que, con frecuencia, eu mesmo lle digo ós meus: «Vou facer a mentira».

Esta cuestión de se son certas as historias que conto nos meus artigos ou se son reais os personaxes dos que falo téñenma preguntado non pouco lectores e amigos. A graza está en que sexa verdade. Fago esta introdución porque o artigo de hoxe quero dedicarllo a ese amigo meu, home de empresa, dada a natureza … Seguir leyendo

Néboa

Nos meus anos de estudante en Ourense, alá pola década dos cincuenta, había unhas néboas tan densas que impedían ver un burro a poucos pasos. Non estou usando ningunha hipérbole. Ás veces tiñamos que interromper os partidos de fútbol porque resultaba imposible saber que sucedía na portería contraria ou adiviñar por que parte do campo andaba o balón. Mesmo na rúa do Paseo, no centro da cidade, resultaba imposible distinguir os amigos ata que se atopaban a uns poucos metros de distancia. E desde o alto do Montealegre ou de Ervedelo, non se vía outra cousa que un mar de néboa espesa, como se debaixo non houbese nada.

O feito de que tivesen que interromper os partidos de fútbol non me gustaba, pero o espectáculo de ir pola rúa, vendo como a xente aparecía de súpeto, como se saíse ás atoutiñas dun mundo de pantasmas, parecíame excitante e marabilloso. Lector … Seguir leyendo

As leis de Cipolla

Un profesor italiano, Carlo M. Cipolla, ten descuberto as leis fundamentais da estupidez humana. Son cinco: sempre se subestima o número de individuos estúpidos que andan polo mundo; a probabilidade de que unha persoa sexa estúpida é independente de calquera outra característica da mesma persoa; unha persoa estúpida é unha persoa que causa dano a outras persoas sen obter proveito para si; as persoas non estúpidas subestiman sempre o poder nocivo dos estúpidos; a persoa estúpida é o tipo de persoa máis perigoso que existe.

Estas son as cinco leis, enunciadas de xeito resumido. Quen queira saber máis pode ler directamente o libro do propio Cipolla, que se titula Allegro ma non troppo, e que resulta moi útil. Ten a vantaxe, ademais, de que na parte final inclúe unhas fichas, elaboradas con gráficos, que se poden aplicar a persoas concretas e averiguar se realmente son estúpidas.

Poderíase facer a … Seguir leyendo

Un neno e unha rata

En Bosnia, un neno pasou varios días escondido nun soto en compañía dunha rata, da que se fixo amigo e que agora quere levar para a súa casa. Aínda que é feo e repugnante, o bicho parece pacífico. Os pais do rapaz, felices pola recuperación dun fillo que daban por morto, están dispostos a aceptar o animal, pero os veciños non pensan da mesma maneira e quéreno matar. De momento, a rata vive nunha horta e cada vez que recibe a visita do amo, ponse contenta e fai festas como se fose un can pequeno.

Entre a bichería, igual que ocorre coa xente, ás veces as aparencias enganan. Debaixo do aspecto repulsivo dunha rata noxenta pódese atopar un corazón delicado. O contrario do que sucede coas pombas, por exemplo, que teñen tan boa fama en todo o mundo e que non obstante parece que non son boas persoas.

Desde logo, … Seguir leyendo