Nos meus anos de estudante en Ourense, alá pola década dos cincuenta, había unhas néboas tan densas que impedían ver un burro a poucos pasos. Non estou usando ningunha hipérbole. Ás veces tiñamos que interromper os partidos de fútbol porque resultaba imposible saber que sucedía na portería contraria ou adiviñar por que parte do campo andaba o balón. Mesmo na rúa do Paseo, no centro da cidade, resultaba imposible distinguir os amigos ata que se atopaban a uns poucos metros de distancia. E desde o alto do Montealegre ou de Ervedelo, non se vía outra cousa que un mar de néboa espesa, como se debaixo non houbese nada.
O feito de que tivesen que interromper os partidos de fútbol non me gustaba, pero o espectáculo de ir pola rúa, vendo como a xente aparecía de súpeto, como se saíse ás atoutiñas dun mundo de pantasmas, parecíame excitante e marabilloso. Lector contumaz de Sherlock Holmes, non me custaba moito deixar que a imaxinación construíse pequenos contos, historias imposibles, novelas de medo.
Onte pasei o día en Santiago e había néboa. Por veces, miraba pola ventá cara á fachada do Obradoiro e as torres desaparecían, completamente borradas, igual que se naquel preciso instante se estivese producindo un milagre: que Deus as roubase para dispoñer delas no ceo durante algúns minutos ou algunhas horas. Quede claro que agora estou esaxerando. Digo isto porque a néboa de onte, que era tan espesa como a néboa de Ourense daqueles anos, non conseguiu emocionarme, a pesar de que eu me atopaba moi ben disposto. Debe ser porque a idade non perdoa. Ata para ver pantasmas ou crer nos misterios hai que ter unha alma inocente.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de outubro de 1998.