Nun libro de memorias publicado hai xa varios anos, a muller do novelista chileno José Donoso conta que este, cando a filla do matrimonio era pequeniña, adoitaba contarlle historias inventadas por el, que a nena escoitaba sen pestanexar, completamente embobada. Un día, no relato habitual, o escritor empezou a falar dunhas árbores raras, que daban un froito igualmente estraño: iogures, pero non dos que venden nas tendas, senón fluorescentes. A rapaciña puxo a cara sorprendida de non crer o conto.
Cando a nai entrou na alcoba para darlle as boas noites á pequena, mentres a tapaba, aquela queixouse de que o seu pai lle acababa de contar unha mentira grandísima. Ao saber de que cousa se trataba, á nai non se lle ocorreu mellor resposta que dicir: “Despois de todo, nesta casa vivimos das mentiras de papá”.
A historia recordeilla o outro día durante unha cea a José Donoso, que me asegurou que era certa. Confeso que me daba igual: a literatura é sempre unha mentira, á cal soamente se lle poden facer reproches cando está mal contada. Supoño que a saga familiar que o novelista vai referindo por aí, chea de parentes disparatados, non debe corresponder exactamente coa realidade, pero resulta fermosa e crible. Tamén sabemos que os ilusionistas fan trampa: o imperdoable sería descubrir o truco no medio da función.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de outubro de 1995.