Onte pola tarde, para descansar un pouco doutros traballos, estiven folleando un libro vello titulado Viagero universal, ó noticia del mundo antiguo y nuevo, publicado en Madrid, na imprenta de Villalpando, no ano 1800. Se mal non recordo, foi un regalo de Ramón Piñeiro á miña muller, pois nel fálase de Suecia. Foron precisamente as páxinas dedicadas a este país nórdico as que estiven lendo, sobre todo as consagradas á Laponia e os seus habitantes, os laponeses ou lapóns, ou “samer”, como se chaman eles mesmos
Están escritas cun descaro moi cómico. Para o autor, o nome do cal non figura no libro, os laponeses son uns homes pequenos, de cabelo curto, cabeza grosa, orellas grandes, nariz chato e romo e pernas delgadas. “Son”, asegura o autor, “la última degradación de la especie humana, así por causa del sitio que ocupan en el globo, como por su pequeña estatura y ruín figura”. Non é todo, pois máis adiante aínda di deles que forman “una nación horrible y asquerosa”. Con estes antecedentes, non sei como se salvaron.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de outubro de 2000.