La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Aquela americana gorda chamada Gertrude Stein, a quen Picasso pintou nun cadro cor ocre que co tempo se faría célebre, parece que, ademais de fea, era antipática. Nunha ocasión removeu medio mundo para conseguir uns cans mexicanos difíciles de atopar, ata que alguén llos regalou. Non recordo ben a historia, pero penso que despois de non sei cantas viaxes en barco e outras moitas peripecias, os cans chegaron a París e resultaron ser falsos. Os infelices foron abandonados nunha rúa calquera.

Este episodio abonda para inscribir a señorita Gertrude Stein no grupo das persoas pouco fiables. Igual que esas persoas que teñen gatas na casa e periodicamente, cando paren, lles afogan as crías, ou ben en plan salvaxe, botándoas na auga das pozas e os regatos, ou empregando métodos unha miga máis civilizados, como dándolle a cheirar éter ou calquera outro produto químico semellante.

A pesar do ridículo, é preferible mil veces un pobre James Joyce subíndose a unha cadeira en presenza dun can inocente e pacífico, como din que facía, que estas xentes que carecen de sensibilidade humana para tratar os animais. Por iso hai que aplaudir a ese obreiro sueco sen traballo que denunciou a súa asistenta social por crueldade diante dos tribunais. Cando aquel lle preguntou, despois de facer as contas do subsidio de desemprego, onde estaba o diñeiro para manter o can, a señora respondeulle: “¡Máteo!” Un espírito ruín.

Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de outubro de 1992.