La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Acabo de escoitar na radio a noticia da morte de Karl Popper. A verdade é que a biografía do filósofo que lle escoitei ao locutor era pouco afortunada; en vez de dicir as cousas raras que dixo del, puido contar que cando era un mozo de vinte anos de idade e cría no marxismo e no internacionalismo proletario, quixo ser ebanista de profesión, un dato concreto que ilustra bastante ben o amor que Popper sentía pola realidade que se toca, paralelo ao desprezo que lle inspiraban as desputas fatigosas de moitos filósofos sobre as palabras.

Para ser ebanista, entrou a traballar de aprendiz nun taller baixo as ordes dun artesán que pretendía construír a máquina do movemento perpetuo. Un encargo de trinta mesas de escritorio, todas con moitos caixóns, convenceron a Popper de que era un ignorante para aquel traballo tan complexo. Por iso se dedicou á filosofía.

Esta historia ilustra bastante ben a sinxeleza do ilustre pensador nacido en Austria, un home cun gran sentido común e moi realista, pouco dado ás elucubracións abstractas, pero dotado tamén dunha exquisita sensibilidade humana. El mesmo ten contado que cando era un neno de catro ou cinco anos, o primeiro día que o levaron á escola namorouse perdidamente dunha nena cega que había na clase. Máis de oitenta anos despois, Popper dixo unha vez que ao longo de todo ese tempo non conseguira esquecela.

Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de setembro de 1994.