La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha exposición

Onte estivemos na universidade estatal de New Jersey, na cidade de Newark, do outro lado do río Hudson, para ver a exposición “Galicia e América”, organizada polo Consello da Cultura Galega, que se celebra estes días. A sorpresa foi descubrir que había un bo número de estudantes galegos, algúns deles da comarca ourensá de Celanova, entusiasmados coa presenza do seu país nun lugar que non esperaban. Dicían que a partir de agora deixarían de ser alumnos anónimos e perdidos para dispoñer de identidade.

Paseando con Antón Santamarina e Pedro de Llano, este último recordoume algo que eu tiña esquecido completamente. Este proxecto naceu aquí mesmo en Nova York hai varios anos, un día que os tres visitamos o museo da emigración na illa de Ellis e pensamos que sería conveniente facer algo parecido en Galicia.

É confortable pensar que unha conversa informal poida resultar tan transcendente. A min sempre me … Seguir leyendo

Foto

Onte pola mañá estiven na Coruña e aproveitei uns minutos que tiven libres para entrar nunha tenda de fotografía, atraído por un par de xoias (quero dicir cámaras antigas) que vira no escaparate. Unha delas era un vello soño que acariñaba desde hai tempo, difícil de cumprir pola súa relativa rareza, sobre todo tendo en conta dous factores que case nunca se dan xuntos: bo estado e prezo razoable. Total, que saín un pouquiño máis pobre do que entrara, pero infinitamente máis feliz. Se hai ceo e vou a el, conténtome con que sexa así. E que poida retratar a san Pedro…

Na tenda, tamén me retrataron a min. Unha señora agradable que estaba mercando algo achegouse e fíxome unha pregunta: “É vostede a persoa que eu penso?” Respondinlle que seguramente era así, non porque eu dubidase de min, senón por medo a que ela estivese confundida. Logo díxome rindo … Seguir leyendo

Coller cogomelos pola nova

Teño un amigo ao que lle gustan os cogomelos, aínda que non creo que sexa un esperto no asunto. O que realmente lle gusta paréceme que é a natureza. De cando en vez sae ao campo a ver o que atopa, e procura, home respectuoso coas cousas e mais coa xente, cumprir as recomendacións que le nos libros. Aínda hai pouco soubo que é mellor cortar os cogomelos polo pé cun coitelo que arrincalos dun golpe. Polo visto, utilizando o primeiro dos procedementos, o fungo volve nacer ao ano seguinte.

Escuso dicir que o meu amigo mercou unha navalla e que se botou ao monte coa conciencia cívica relucente, disposto a utilizar unha técnica que lle parecía sinxela, ecolóxica e razoable. Despois de poñer en práctica sen dificultades maiores o novo método, atopouse cun individuo que andaba ao mesmo, pero pola vella.

Non resulta difícil imaxinar que o meu amigo, … Seguir leyendo

Contra todo pronóstico

Alá polo ano 1972, estando eu en Xenebra, un deputado suízo pediu no parlamento federal que se prohibise a venda dun pequeno avión chivato, fabricado no país, o Pilatus-Porter, que os americanos empregaban para que lles sinalase con fume aos grandes bombardeiros os seus obxectivos nas aldeas de Vietnam. Respondeulle outro deputado dicindo que aquel aparello, tan lento e minúsculo, que ademais non portaba armas, non se podía considerar un avión de guerra. O parlamento púxose de parte desta última consideración.

Outro tanto fixo a opinión pública suíza, confortada cun argumento falso, pero formalmente ben construído. Despois de todo, o nome do avión, Pilatus, permitía manter o negocio coa tranquilidade dunha conciencia non demasiado escrupulosa. En cuestións de política, os cidadáns suízos non son fáciles de entender.

Cada vez que fan un referendo, e fan moitos porque abondan poucas firmas para convocalos, os resultados non sempre resultan comprensibles. Teñen votado … Seguir leyendo

Bruto

En Beiro, o lugar ao que me referín onte, había algunha xente daquela que lle chamaban da “cáscara amarga”. En realidade, eran comunistas que traballaban nas obras do ferrocarril. Un deles, segundo se contaba na casa, un día achegouse de noite cun martelo, alá polos anos da República, e púxose a machacar a placa do Sagrado Corazón de Xesús que había na porta do patio. Por milagre, pouco tempo despois, cando empezou a guerra, salvou a vida. É un dicir, porque en realidade non se tratou de ningún feito sobrenatural, senón de que o meu tío, a pesar de ter moi mal xenio e ser ultraconservador, era tamén un home de bo corazón e foi testificar a favor do bruto dicindo unha enorme mentira: que asistía á misa todos os domingos.

Durante anos, eu mirei aquel señor de mala maneira. Mesmo non estaba moi seguro de que merecese vivir, pois … Seguir leyendo