por amarxedotempo | Jul 21, 2012 | Marxe
Estes días estou observando que a xente fala moito das fazañas que ten feito ao longo da súa vida montada sobre unha bicicleta. É pola volta ciclista a Francia. A este respecto recordo unha conversa do novelista ourensán Julio V. Gimeno, que era coxo, contando con entusiasmo os combates de boxeo que fixera en Buenos Aires nos seus anos mozos. Durante a conversa lanzaba os puños polo aire mesmo coma se estivese pelexando cun rival duro e feroz, ao cal acababa por derrotar. Daquela, o home de moda era Cassius Clay.
Onte, falando disto do ciclismo cuns amigos, a min acordóuseme tamén a miña gloria particular. Foi en Xinzo de Limia, cando tiña moi poucos anos. Había un taller de bicicletas dun tal Chinquena no que aquelas se alugaban por horas, sobre todo para rapaces. Se mal non recordo, a tarifa debía de andar por unha peseta á hora.
Un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 20, 2012 | Marxe
O domingo pola tarde, xa case á noitiña, fun visitar un dos meus veciños e colindante, filósofo de profesión e compañeiro desde os anos do instituto, alá en Ourense. Fágoo con frecuencia. O tempo era excelente e a última luz do día tiña unha color desvaída e melancólica, como de leite. Puxémonos a falar de pé, no medio do xardín, á beira da piscina. A conversa era humorística, levados polo costume de rir xuntos por pequenas cousas, sacándolle el punta ás palabras e buscando a parte cómica de situacións inocentes. O motivo, a indumentaria que levaba eu, un pouco zarrapastrosa, de pintor de brocha gorda, que foi o que fixen todo o día.
De pronto, ocorreu algo serio: un gabián pasou en voo rasante perto de nós, dereito como unha furia cara ao bosque veciño. Só escoitamos o ruído ao bater contra as ponlas dunha árbore. Logo, durante uns segundos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 19, 2012 | Marxe
Recordo moi ben o día en que merquei nunha librería de Ourense, sendo eu estudante de bacharelato, o primeiro libro de versos do meu paisano José Ángel Valente. Titulábase A modo de esperanza e fora premio Adonais de poesía uns anos antes. Lin o poema inicial e quedei deslumbrado: non se parecía nada aos moitos libros de poesía que ata entón lera. Foi tal a conmoción que me produciu que durante moito tempo o tiven como unha especie de devocionario, ata aprendelo practicamente enteiro de memoria.
Unha das últimas veces que nos vimos, en maio de 1998, cando me pediu que fixese a súa presentación nunha conferencia que ía dar no Teatro Principal de Ourense, reciteille partes do poema dedicado a Lucila Valente, no que hai uns versos que din: “Ahora yace aquí, donde la lluvia canta al pie de un montealegre”. O “alegre monte de la muerte” do que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 18, 2012 | Marxe
Teño a súa foto diante de min. É unha rapaza alta e guapa, de pelo loiro e ollos claros, vestida con blusa azul, rebeca mariña de colores e un pantalón curto que lle permite lucir unhas pernas longas e fermosas, máis fermosas agora que xa están lixeiramente escurecidas polo sol do verán. Se non fose porque na parte alta da blusa, saíndo de debaixo dela, leva unha prenda que remata abrazando o seu pescozo cun colo alto e redondo e cunha pequena fronte de plástico, ninguén diría que esta muller é cura.
Acaba de chegar á cidade, onde se vai encargar durante o verán dunha coñecida parroquia que hai na praia de Tylösand. Onte mesmo deu unha conferencia sobre un tema sen demasiado interese e conseguiu que a sala estivese abarrotada de xente.
Esta rapaza fíxose famosa en Suecia non por ser cura nin por ser guapa, cousas ambas que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 17, 2012 | Marxe
Pasei a tarde do sábado falando de caciques. Un amigo que veu de visita e que leva anos preparando unha tese sobre o tema, contoume episodios que vistos a distancia, privados do seu significado moral ou político, resultan divertidos. Preguntoume tamén por un contubernio no cal eu andei metido hai tempo e que el quería coñecer en detalle. Recordando aqueles feitos tantos anos despois de ocorridos, decateime de que un suceso que entón vivín de forma dramática, coa distancia acaba resultando máis ben ridículo.
Un día, un grupo daqueles vendedores ambulantes que andaban de feira en feira negáronse a pagar o imposto que por aquela actividade lles cobraban na miña vila. Foi unha acción intranscendente, pero que aos dous ou tres días foi comentada por Radio España Independente, Estación Pirenaica, como unha revolta política.
Alguén se empeñou en dicir que a noticia a pasara eu desde unha emisora clandestina que … Seguir leyendo
