Confeso que nunca sentín simpatía por Gertrude Stein, aquela señora inmensamente gorda que foi amiga de tantos artistas e escritores alá polos anos vinte, en París. Era un pouco sabichona e bastante suficiente. De Ezra Pound fartouse de facer bromas porque un día lle rachou un butacón ao sentar. A Hemingway pretendía dirixilo como escritor, dicíndolle o que debía facer e o que non. Ela mesma se tiña por un xenio, aínda que en realidade non era máis que millonaria e caprichosa. Picasso fíxolle un bo retrato.
Con Joyce tamén houbo algúns problemas. Parece ser que este lle tiña un medo enfermizo aos cans, o cal é frecuente e non debe constituír ningunha deshonra. Pois Gertrude Stein facía grazas a custa do novelista irlandés, creo que por causa de que, un día, este último se subiu a unha cama para protexerse dun canciño que lle ladraba.
Hai anos, paseando en París polo cemiterio do Père-Lachaise, atopei de sorpresa a campa desta escritora norteamericana, unha máis entre as moitas figuras ilustres da cultura universal que están enterradas naquel célebre camposanto: Balzac, Proust, Isadora Duncan, Oscar Wilde… Agora leo nos periódicos que é o único cemiterio do mundo onde está prohibida a entrada dos cans. A razón foi que un día, un destes bichos marchou cun óso de alguén. A pesar da pouca simpatía que lle teño, espero que non fora unha tibia da señorita Stein.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de xullo de 1995.