Escribo sentado no porche da casa, ao aire libre, cunha cervexa fría ao alcance da man e unhas pequenas peperetadas nun prato, que me acaban de poñer en riba da mesa para que entreteña o apetito mentres fago este artigo. Á miña beira, a cadela dorme tranquila, roncando un pouco máis da conta. Das casas velliñas chegan os berros dos rapaces e as rapazas que se están bañando e que montan un barullo simpático e vital, no que o estrondo dos chapuzóns ao entraren de cabeza na auga me produce algo de envexa.
Por un momento ergo a vista do que estou facendo e póñome a mirar para o aire, sen pensar en nada, polo puro pracer de papar a mosca. Alá enriba, perdidas na altura azul do ceo, a moitos metros, vexo dúas aves que voan con lentitude e maxestade, asexando cara á terra, quizais á procura dalgún bicho incauto que levar á boca.
Cando volvo os ollos cara á terra, descubro un merlo andando polo camiño, todo solemne. Debe ser alguén no seu mundo porque ten un aspecto severo e señorial, moi mirado, mesmo como se vestise levita. Dáme a impresión de que non saíu a buscar de comer, senón a pasear. Nese preciso momento, un dos meus veciños sorpréndeme na actitude papona que debo ter e saúdame coa man desde o balcón. Despois dime que se nota que estou aburrido. A verdade é que eu tiña a convicción de que o estaba pasando moi ben.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de xullo de 1994.