Pasei o día de onte en Santiago, de acto en acto, participando nas celebracións da festa do Apóstolo. Pola mañá, saín cedo á rúa para escoitar o concerto de campás e atopeime con moita xente que fixera o mesmo. Aínda que a cousa estivo bastante ben, recoñezo que esperaba algo máis espectacular, quizais porque as miñas previsións non estaban correctamente fundadas. Eu tiña imaxinado que oitenta campás tocando todas xuntas debían armar un folión grandioso, tan impoñente como se a cristiandade enteira concentrase as súas campás en Compostela. Non pensei que non se poden escoitar todas ao mesmo tempo.
Xa pola tarde, fixen a valoración do día para distintos medios e, non sei por que razón, acabei dicindo cousas que non creo que lle interesen a ninguén. Por exemplo, comentei que o discurso do Rei estivera moi ben, o cal resulta unha obviedade, pois todo o mundo dá por feito que os discursos reais deben ser así. Tamén dixen que había moitísima xente na catedral. Por suposto, é natural nun día coma este.
Non falei, en cambio, dos feitos que realmente me chamaron a atención: en primeiro lugar, que o día fose gris e non azul nin brillante, como un supón que corresponde a unha data tan solemne como a que se celebraba onte. Foi de agradecer, pois desa maneira aliviábanse as consecuencias da calor. Non sei se o Apóstolo tivo algo que ver con este detalle, aínda que supoño que non, pero tampouco pasa nada por agradecerllo a el. En segundo lugar, gustoume ver o botafumeiro, coma sempre. Aínda que desde o púlpito nos falaron do seu valor simbólico, eu creo que á xente gústalle porque é un xoguete. E nada hai de malo en que sexa así.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de xullo de 1999.