La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A primeira imaxe que eu tiven do ceo, nos primeiros anos da miña infancia, foi a dun sitio onde era sempre día de santo Antón. A cousa ten a súa explicación. Nesa data celebrábase a festa do patrón de Sabucedo, alá na Limia, que tiña para min un sentido de alegría absoluta. En primeiro lugar polo clima: normalmente facía sol. Despois porque a misa era preciosa: cantaban varios curas, cantaban algunhas mulleres e unha banda de música tocaba a Marcha Real mentres o celebrante alzaba a hostia consagrada. Logo, á hora do xantar, a casa enchíase de xente, chegaban parentes e amigos e os rapaces recibiamos diñeiro da xente maior.

O diñeiro, naturalmente, incrementaba a felicidade. Podíanse comprar xeados de vainilla, de nata, de fresa e de chocolate. Podíanse dar varias voltas nas barcas e subir nos cabaliños ou achegarse ata unha barraca, pagar unha peseta e disparar catro tiros. Logo, viña a verbena e os foguetes de colores. Por último, xa coa noite andada, os primos durmiamos todos xuntos, ás veces en colchóns botados no chan.

Recordo todo isto porque onte pola tarde, revolvendo na biblioteca, atopei un libro que falaba da vida eterna. Saqueino do estante e púxenme a ler nel, alí no sitio, de pé, sen máis intención que follear un pouco. Uns minutos despois, non obstante, estaba no porche, sentando ao aire libre, metido enteiramente na súa lectura. Desde logo, o ceo do libro non se parecía nada ao meu ceo de neno, pero resultaba igualmente atractivo, sobre todo porque deixaba entender que nestas cousas ou se cre ou non se cre, pois nada se sabe. De maneira que cheguei á conclusión de que a tarde que estaba pasando se parecía bastante á gloria. Completeina cun xeado.

Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de xullo de 1998.