La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O domingo pola tarde, xa case á noitiña, fun visitar un dos meus veciños e colindante, filósofo de profesión e compañeiro desde os anos do instituto, alá en Ourense. Fágoo con frecuencia. O tempo era excelente e a última luz do día tiña unha color desvaída e melancólica, como de leite. Puxémonos a falar de pé, no medio do xardín, á beira da piscina. A conversa era humorística, levados polo costume de rir xuntos por pequenas cousas, sacándolle el punta ás palabras e buscando a parte cómica de situacións inocentes. O motivo, a indumentaria que levaba eu, un pouco zarrapastrosa, de pintor de brocha gorda, que foi o que fixen todo o día.

De pronto, ocorreu algo serio: un gabián pasou en voo rasante perto de nós, dereito como unha furia cara ao bosque veciño. Só escoitamos o ruído ao bater contra as ponlas dunha árbore. Logo, durante uns segundos, nada máis. Eu púxenme a mirar con atención para ver se o vía fuxir coa súa presa na boca, pero non o vin. Polo ceo andaban naquel instante dous paxaros deses que chaman ‘avións’.

Pronto empezaron a berrar: eran unha parella, probablemente os pais da vítima elixida e secuestrada pola ave de rapina. Daban uns chíos breves e agudos, alternándose na manifestación da dolor polo fillo perdido. Iso foi o que interpretei eu, pero o meu amigo, lóxico e racionalista, sacoume da equivocación: nin senten nin padecen, simplemente obedecen o ditado dos seus xenes. Supoño que debe ser así, pero mesmo parecía que estaban chorando como fai a xente. En todo caso, eu marchei para a miña casa con esa impresión. Que os paxaros sintan ou non sintan, tanto ten, pero os nosos corazóns están para sentir e conmoverse por cousas así.

Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xullo de 1999.