Hai cousa de dous anos contei aquí unha historia que me sucedeu un día comendo con V. S. Naipaul, ese escritor británico, eterno candidato ao premio Nobel, de quen a prensa do Reino Unido di sempre que é o máis importante novelista vivo. A cousa foi que lle dixen unha mentira cando me preguntou se o riquísimo caldo que estaba comendo con deleite admirable de lambonciño inocente tiña carne de porco. Por non arruinarlle a festa, botei sobre as miñas costas un pecado do que nuncame poderei librar.
Onte pola tarde lin en The New Yorker un amplo artigo sobre este grande escritor. Por el souben que o meu admirado novelista é tamén, ao mesmo tempo, un home terrible, intolerante, de xenio rabudo, neurasténico, durísimo cos periodistas, cos camareiros, cos empregados dos aeroportos, co servizo dos hoteis, cos editores…
Nunha ocasión foi enviado polo seu editor a Holanda e na primeira rolda de prensa que concedeu, irritado pola primeira pregunta que lle fixeron, levantouse diante das cámaras de televisión e dos fotógrafos, marchou ao aeroporto e volveu a Londres. Un auténtico demo, polo que se ve. E non obstante, non semella iso. Polo contrario, durante os tres días que tratei con el, a min pareceume un home amable, delicado, cortés, inocente, incluso alegre e divertido. O que menos me imaxinei entón é que me estiven xogando a vida.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xullo de 1994