La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A pouco menos dunha hora de Estocolmo, atópase a pequena cidade de Mariefred, unha vila de casiñas de madeira pintadas de color granate, algunhas do século XVIII; tranquila como se estivese construída nunha esquina do ceo e famosa por ser a sede do célebre castelo de Gripsholm, un pazo do século XVI moi ligado á historia da monarquía sueca. Onte andamos por alí, percorrendo os confortables salóns do palacio, que inclúe un pequeno teatro como de xoguete, capricho simpático dun rei ilustrado. No edificio abundan os retratos dos soberanos, as pinturas en teitos e paredes e os mobles de época, incluído un retrete portátil de porcelana.

Polo que respecta aos retratos, no mesmo cuarto pódense admirar os de Erik XIV, un soberano que cortou cabezas, entre elas as dos membros da familia dos Sture. O eclecticismo dos suecos levounos a situar no mesmo cuarto o verdugo e as vítimas, iso si, tendo coidado de non poñelos na mesma parede, senón uns en fronte dos outros. O tempo case sempre transforma a historia nunha comedia.

Case sempre non quere dicir sempre. En Gripsholm, por exemplo, está tamén representado Carlos XII, un tipo violento e belicoso, moi louro e de ollos azuis, que despois de participar en mil batallas morreu como consecuencia dun botón que lle dispararon por falta de balas; un botón, por certo, que vin eu hai anos no museo de Varberg, se non recordo mal. O caso é que o tal monarca, que para min sempre tivo pinta de aguia, converteuse agora no símbolo dos nazis suecos, que aínda o outro día puxeron unha bomba en Malmö. Polo tanto, aquí a historia non se volveu comedia, senón bobada. Como se a Helena dos gregos coidase porcos en Troia.

Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de xullo de 1999.