La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un óso e un can

Confeso que nunca sentín simpatía por Gertrude Stein, aquela señora inmensamente gorda que foi amiga de tantos artistas e escritores alá polos anos vinte, en París. Era un pouco sabichona e bastante suficiente. De Ezra Pound fartouse de facer bromas porque un día lle rachou un butacón ao sentar. A Hemingway pretendía dirixilo como escritor, dicíndolle o que debía facer e o que non. Ela mesma se tiña por un xenio, aínda que en realidade non era máis que millonaria e caprichosa. Picasso fíxolle un bo retrato.

Con Joyce tamén houbo algúns problemas. Parece ser que este lle tiña un medo enfermizo aos cans, o cal é frecuente e non debe constituír ningunha deshonra. Pois Gertrude Stein facía grazas a custa do novelista irlandés, creo que por causa de que, un día, este último se subiu a unha cama para protexerse dun canciño que lle ladraba.

Hai anos, paseando en … Seguir leyendo

O relato dun amigo

O outro día, nunha cea de amigos que tivemos en Ourense, un portugués contounos unha pelexa na que participara unha semana antes, cando un delincuente entrou nunha casa da aldea onde vive, preto de Chaves, e matou a coiteladas a unha neniña de poucos anos. Varios homes saíron en persecución do asasino, armados con escopetas e pistolas. Quen o localizou no monte foi o noso amigo, que se botou a el para prendelo e entregarllo á policía. Coa furia, non se decatou de que o bárbaro medía dous metros.

E por riba pesaba máis de cen quilos. Na loita, unha pistola ía e viña da cabeza dun á cabeza do outro, agarrada ao mesmo tempo polas mans de ambos os dous. Nos longos minutos que durou a pelexa, a morte ou a supervivencia do xusticieiro dependían da forza que tivese para evitar que o outro apretase o gatillo.

Conseguiuno, pero … Seguir leyendo

Explicación

Contáronme uns amigos que en Madrid hai tres señoras coñecidas, xa algo metidas en anos, desas que saen nas revistas e nalgúns programas de televisión sen motivo especial, por calquera cousa, que fixeron a cirurxía estética co mesmo médico e agora parecen irmás. Se a historia é certa, como me aseguraron, supoño que as vítimas tratarán de evitar atoparse en festas por temor ao ridículo, pois debe ser bastante peor que verse nunha recepción ou nunha voda ou nun baile con idéntico vestido, idéntico bolso e idénticos zapatos.

Onte pola tarde, cando estabamos falando do asunto, un dos contertulios amosou a súa estrañeza pola manía que hai agora de estirar a pel, quitar engurras e poñer mofletes. Mentres dicía a súa opinión, un albanel que reparaba unha fenda nun muro, apenas a dous metros do porche onde tomabamos o café, soltou unha sentenza que eu non entendín ben, pero que … Seguir leyendo

Estar aburrido

Escribo sentado no porche da casa, ao aire libre, cunha cervexa fría ao alcance da man e unhas pequenas peperetadas nun prato, que me acaban de poñer en riba da mesa para que entreteña o apetito mentres fago este artigo. Á miña beira, a cadela dorme tranquila, roncando un pouco máis da conta. Das casas velliñas chegan os berros dos rapaces e as rapazas que se están bañando e que montan un barullo simpático e vital, no que o estrondo dos chapuzóns ao entraren de cabeza na auga me produce algo de envexa.

Por un momento ergo a vista do que estou facendo e póñome a mirar para o aire, sen pensar en nada, polo puro pracer de papar a mosca. Alá enriba, perdidas na altura azul do ceo, a moitos metros, vexo dúas aves que voan con lentitude e maxestade, asexando cara á terra, quizais á procura dalgún bicho … Seguir leyendo

O Potiño

Outro cura da miña infancia foi o Potiño. Era un home gordo e colorado, que pechaba os ollos cando falaba coa xente, supoño que por razón da timidez. Presumía de bruto. Unha vez, nas festas da súa parroquia, ao chegar a hora do café, algúns dos seus colegas descubriron que había pouco azucre na azucareira. Sabedores da súa fama de anfitrión espléndido, dado á fartura, decidiron gastarlle a broma de acusalo de tacaño. Sen dubidalo, o señor abade marchou á despensa, colleu un saco de azucre de sesenta quilos e chantoullo na mesa, invitando aos seus amigos, case todos eles cregos das parroquias de arredor, a que se servisen.

Para cultivar a sona de bárbaro que lle atribuían, bebía o viño pola botella, aínda estando na mesa, e a continuación limpábase coa manga da sotana. Levaba sempre o pelo moi cortado, cunha perrera trasquilada en redondo, o cal lle confería … Seguir leyendo