por amarxedotempo | Jun 25, 2012 | Marxe
Houbo tres ou catro días, aí atrás, que cando ía pasear á praia polas tardes, á caída do sol, un can púñase ao meu lado e facía comigo o percorrido. Era un can normal, de raza doméstica, non distinguida, pelo escuro e alzada respectable. De carácter pareceume tranquilo, incluso algo pachorras, aínda que non parvo. Non conseguín, non obstante, falar con el. Intenteino a primeira vez que o vin, pero non me fixo caso. Limitábase a acompañarme en silencio, moi preto de min, tanto que, visto de fóra, eu ben podía pasar polo seu dono.
Cheguei a pensar se podía ser un animal abandonado, pero non tiña esa traza: gordiño e mantido, mesmo ben aseado, parecía vir de boa casa. Pasoume tamén pola cabeza a idea de que fose un bicho con vicio, deses insaciables, que se volven consumidores e pedinchóns, aínda que tampouco me deu motivos para iso.
Unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 24, 2012 | Marxe
Unha velliña laponesa de Noruega conseguiu o outro día realizar o soño da súa vida: atopar e enterrar dignamente a cabeza do seu avó. Trátase dunha historia longa e complicada, que se inicia no século XIX, cando o seu antepasado foi condenado a morte e decapitado. Nese momento, aquel home perdeu a cabeza dobremente, pois ademais de separarlla do resto do corpo mediante un tallazo brutal no pescozo, foille confiscada polas autoridades, que a entregaron á universidade de Oslo, onde algúns científicos andaban daquela moi preocupados en descubrir se a orixe da poboación escandinava, que talvez eles chamarían raza, estaba nos laponeses.
Atopar a cabeza extraviada non foi fácil, máis que nada pola circunstancia de que son moitas as que se gardan aínda na universidade, que é certo que están perfectamente clasificadas, como corresponde a unha institución científica, pero que presentan algunhas dificultades e ofrecen bastantes puntos escuros. A velliña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 23, 2012 | Marxe
Onte collín un avión en Tijuana, na Baixa California, e vin para Guadalajara, invitado polo Consulado Xeral de España, para dar unhas conferencias e participar nuns encontros con escritores mexicanos. Alegroume ver na lista destes últimos a Fernando del Paso, de quen lin con devoción, hai xa bastantes anos, unha novela espléndida: Palinuro de México. Como non teño que empezar as actividades ata o martes, o cónsul aproveita para levarme dun lado para outro no seu coche e amosarme a cidade.
O contraste entre a Baixa California e Jalisco é moi forte. Alí arriba, na fronteira cos Estados Unidos, abunda o chabolismo e as cidades teñen un aire de campamentos do Oeste, como se aínda estivesen habitadas por aventureiros. Ao entrar no aeroporto de Tijuana dan ganas de botarse a correr e non coller o avión, tan caótico parece todo.
Aquí abaixo semella diferente. Guadalajara é unha cidade fermosa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 22, 2012 | Marxe
O domingo pasei o día enteiro escribindo un relato. Non é que se me ocorrese ningunha idea especial e que me apetecese construír con ela unha historia, senón que me fixeron un encargo. É dicir, que se trata dunha narración con pé forzado, pois a petición inclúe tamén o tema. Queren que escriba sobre a lenda da Lagoa de Antela, hoxe desecada e convertida nuns inmensos campos de cultivo, pero onde había antes unha cidade asolagada, que cando eu era neno todo o mundo chamaba Antioquía.
Empecei a escribir sen plan fixo, falando primeiro de dous curas. En realidade, o que sucedeu é que, ao pensar na miña terra, viñéronme á memoria uns cregos que coñecín na infancia, un deles xogantín e cazador, vividor e comellón, e outro algo mixiricas, un pouco madamita, de cara esbrancuzada e pelo de rato, moi metido en teoloxías, iso si, sen pasar nunca a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 21, 2012 | Marxe
A un rapaz veciño que pasou o curso facendo o vago dunha forma excesiva, os pais puxérono agora a traballar na construción. Véxoo saír polas mañás asubiando, co paquete do almorzo na man, coma se fose a unha festa. En realidade vai a unha obra de aquí cerca a dar caldeiros de masa, arrincar puntas das táboas vellas e facer algúns recados para xefes e oficiais. Desde que empezou, ten boa color na cara, non aquela brancura de alma en pena que antes lle daba o aspecto enfermizo dun triste pecador.
Durante o curso, saía da casa máis ou menos á mesma hora, pero víase amurriado, co aire dun paxariño aterecido, co peito metido para adentro e os ollos arrastrados polo chan. Alá polo mes de marzo sorprendino enganchado ao cigarro, supoño que de maneira furtiva, pois adoptaba para fumar unha maña nerviosa e complicada.
De maneira que a transformación … Seguir leyendo
