Onte escoitei na radio un escritor que estaba indignado, case dunha maneira profesional, con isto do campionato mundial de fútbol. Debe ser a fase que toca agora, porque hai uns anos a moda era a contraria: presumir de ir ao campo a ver os partidos. Antes aínda, en cambio, alá polos sesenta, considerábase algo parecido a un pecado. Recordo que daquela, un día chegou á tertulia de don Vicente Risco, en Ourense, un pintor, coincidindo cun encontro futbolístico de moito postín. Sen malicia de ningún tipo, don Vicente preguntoulle se viña ao fútbol e o artista, con voz de quen foi pillado en falta, dixo: “Si, porque ultimamente me dedico a pintar multitudes”.
Ignoro se por tomarlle o pelo ou porque era iso o que pensaba, Risco confesoulle que se non vise tan mal, pois non vía case nada, tamén el se animaría a ir ao estadio do Couto. Entón o artista aproveitou para pasar do interese polas multitudes a outros aspectos máis directamente relacionados co deporte, aínda que sen quitarlle a dignidade que requirían: o colorido, a plástica do esforzo, o campo…
Co tempo, coñecín e tratei aquel pintor. Sen que el o recoñecese abertamente, notábase que era un grande afeccionado. Un día, na terraza do desaparecido Café Galicia, na Coruña, mentres tomabamos un refresco e el me pedía que lle escribise unhas palabras para poñer no catálogo dunha exposición que ía facer, quedou calado un momento, ollando cara á rúa. Entón díxome en voz baixa: “Ese que vai aí é Juanito Acuña”. Efectivamente, era Acuña, o antigo porteiro do Deportivo, que eu recordaba dos cromos. Mirou para el extasiado, como se fose Miguel Anxo ou Picasso. ¡Que digo! Mirouno como só podería mirar a un futbolista.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xuño de1998 .