La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cando eu era neno, un día fun co meu avó ata Gudes, a visitar o pazo onde nacera a súa nai, Felicidad Vallejo de Luaces. Cando volviamos, despois de merendar, díxome que detrás dos montes que quedaban ás nosas costas, houbera unha república pequeniña, composta por tres aldeas, nas que non podían entrar os gardas, nin os españois nin os portugueses, para prender os criminais que se aloxaban alí. Un destes delincuentes, un tal Casimiro, do que oíra falar na súa infancia, roubáralle a besta a un cura, e acabara vivindo naquel lugar, burlándose do señor abade, que ía cazar perto por se aínda tiña unha oportunidade de collelo fóra do sitio.

Durante anos, non souben se aquilo da república pequeniña era un conto ou era verdade. Tempo despois, don Ángel Cocho, profesor meu no bacharelato, un día pediume que fixese un traballo sobre A Limia. Buscando aquí e alá, de pasada lin un artigo de Vicente Risco que falaba daquela historia. Foi o primeiro estudo que lin sobre o Couto Mixto, que é como se chamaba a república pequeniña.

Onte estiven alí cun grupo de amigos. A xente estaba sorprendida e fixemos un acto na igrexa. Botamos uns discursos, metimos uns escritos na vella arca de tres chaves onde se gardaban os documentos e escoitamos ao home que máis sabe desta historia, Luís García Mañá, que nos recordou que a república pequeniña do Couto Mixto a repartiron entre España e Portugal alá polo ano 1864. Non se trataba de reivindicar nada, a non ser a memoria, pero eu non puiden evitar que me asaltase a melancolía. Vin ese mesmo sentimento nos ollos dunha velliña fermosa, de ollos azuis, que nos miraba con orgullo. Creo que a fixemos feliz. Non foi pouco.

Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xuño de 1998.