La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Primeiro pensei que alguén lle pegara un tiro cunha desas escopetas bobas de aire comprimido, pois incluso me pareceu que tiña sangue no peito. Logo, ao fixarme mellor, decateime de que fora un accidente. O caso é que estaba eu onte pola mañá sentado no porche da casa, contemplando unha bategada de auga que semellaba un castigo, cando vin caer aos meus pés o corpo dun paxariño. Era unha lavandeira real, que nalgúns sitios chaman tamén costureiras e señoritas. Caeu fulminada.

Estou convencido de que debeu de pegar un golpe brutal contra a cristaleira do estudio, na parte alta da casa, pois non é a primeira vez que ocorre. Cando a recollín, estaba tirada panza arriba, toda escarranchada, coa color amarela do peito volta cara a min e a cabeza dobrada contra o chan. Tremía e movía unha pata aos pouquiños, como se sufrise convulsións. O aspecto era de ter o pescozo partido ou o cráneo esmagado. Mantiña os ollos pechados e respiraba con aceleración. Posta na miña man, facía esforzos por mirar, pero non podía. Dina por morta.

Entón pouseina con coidado por riba dun xerxei que atopei nunha cadeira, fíxenlle algúns cariños e deixeina en paz para que morrese tranquila. Logo marchei de alí. De pronto acordeime do gato, que aínda vira pouco antes paseando polo xardín, e volvín correndo, non fose que fixera algunha barbaridade, non por mal, senón polas obrigas que lle impón o instinto. Cando cheguei, o paxariño estaba a dez centímetros do animal, que dormía feliz metido nunha caixa de cartón. Por fortuna, non pasou nada, incluso acabou todo ben, pois ao cabo dunha hora a lavandeira empezou a mellorar, abriu os ollos e foise. Ogallá que teña sorte na vida.

Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de xuño de 1997.