La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un retrato

Falei onte aquí do pintor Xavier Pousa e dos anos que pasamos en Ourense, alá polo principio dos sesenta, cando formabamos, xunto con outros amigos, un pequeno grupo de artistas novos e escritores en tempo de aprender. Unha parte non pequena das nosas vidas transcorría en bares, tabernas e cafés. E outra parte non menor desenvolvíase fundamentalmente polas noites, ata as primeiras horas da madrugada. Ou ata as últimas. Creo que todos tiñamos a sensación de que durmir equivalía a perder o tempo, pois había que falar moito, discutir e arranxar o mundo. Ás veces, tamén, cumpría divertirse, incluso a base de bordear varios precipicios.

Naquela época non era demasiado difícil. Unha noite, por exemplo, un dos pintores púxose a pintar do natural, nunha das rúas da cidade, mentres os demais permaneciamos arredor. De alí a pouco, apareceu un garda que se empeñou en incordiar: permiso, carné e todos os … Seguir leyendo

Gastronomía política

Cando no mes de xaneiro pasado, o chanceler alemán, Helmut Kohl, visitou os Estados Unidos, a opinión pública do país quedou conmocionada ao descubrir a través dos periódicos que o político visitante e o presidente Clinton, no transcurso dun xantar, comeron unha cantidade tan grande de pasta que con ela se podería encher un colchón. Por se fose pouco, á hora dos postres liquidaron entre os dous sós un carriño enteiro de lambonadas: varios pasteis de mazá, catro tortas de queixo e un número indeterminado de flans.

Son talvez os dous mellores dentes do circuíto político internacional. No caso de Kohl, abonda velo: cento corenta e seis quilos de masa muscular, un pescozo enorme de boi e unhas costas que para medilas de extremo a extremo fai falla unha cinta métrica de ración. Polo que respecta a Clinton, a cousa resulta máis sorprendente.

O presidente americano non ten o aspecto … Seguir leyendo

Terrazas

Empezan as terrazas do verán, que é un dos meus vicios preferidos, sobre todo polas noites. Gústanme en solitario ou en compañía. Ocorre que se estou só resulta inevitable escoitar as conversas que se producen arredor. En xeral, a xente fala en voz tan alta que un non pode evitar saber de que están tratando, incluso  n mesas distantes varios metros. Así, por exemplo, o outro día aprendín varias cousas. Primeira, que en Madrid, un señor que veranea en Baiona desde hai vinte e tres anos, ten unha veciña de noventa e sete que é malísima: tira co prato da comida, chúspelle á criada e insulta a Anguita na televisión.

Tamén escoitei a unha señora falando con moita furia contra Rigoberta Menchú. Non era unha señora ignorante ou cotilla, senón ben informada. Tiven a impresión de que os datos que manexaba en contra da pacifista centro-americana, que eu coñecía tamén, … Seguir leyendo

Unha recomendación

A primeira vez que estiven en Trieste, hai xa bastantes anos, baixei do coche nas inmediacións dunha praza que me fixo pensar que me atopaba en Portugal: a Praza da Unidade de Italia. En realidade era como se aquilo fose a Praza do Comercio de Lisboa. É que Trieste non se parece nada ao resto de Italia. Nin sequera nos tolos, que alí son diferentes. Carecen do aspecto acelerado que teñen os dementes en Bolonia ou en Florencia. Son uns tolos tristes, amurriados ou durmidos nas esquinas dos cafés.

Trieste ten dado uns tipos notables, como aquel comerciante chamado Ettore Schmitz, que fabricaba pintura para barcos, o cal o levou a estudar inglés con vistas á exportación. A casualidade quixo que o seu profesor fose James Joyce, o cal o converteu nun escritor coñecido en todo o mundo polo pseudónimo de Italo Svevo.

O feito de que nacese en Trieste … Seguir leyendo

Un paxaro

No porche da casa, entre as madeiras que serven de soporte ás tellas que o cobren, hai tempo que vive un paxaro. Non sei nin quen é nin como se chama. Deduzo razoablemente, polo pouco espazo que ocupa, que se trata dunha cousa pequeniña, apenas uns poucos centímetros de vida precaria, pero non sei nada con certeza. Cada vez que abro a porta ou me achego a esa parte do xardín, escoito un bater nervioso de ás e unha fuxida precipitada, non de ladrón atrapado in fraganti, senón de alguén que teme pola súa vida. Nesas circunstancias, como moito, nunca conseguín ver máis que unha mancha no aire. De maneira que iso é todo canto podo dicir.

A min agradaríame ser amigo deste paxaro, sen pedirlle nada a cambio, por suposto, nin sequera que me cantase un pouco. Estes animais gústanme porque si, canto máis pequenos, mellor. En Suecia, nos … Seguir leyendo