O sábado pola noite saín cuns amigos para pasar unhas horas xuntos, é dicir, comer algo, beber un pouco e falar moito. Do primeiro, foron pequenas lambetadas inocentes e uns peixes variados á prancha; de viño, uns brancos do país que estaban soberbios; da conversa, xa se sabe: historias. Alguén falou dun alcalde daqueles de antes que chegou a ter seis parentes de concelleiros: un irmán, dous cuñados e tres sobriños.
Para xustificarse, dicía que el non tiña culpa de que na súa familia houbese sempre xente moi lista. Aglomerados destes, eu coñecín tamén un caso: alcalde, cuñado e tío político. Teño entendido que o primeiro aínda segue ocupando o mesmo sillón, e alá van preto de trinta anos. Daquela, contaba chistes nos bares, tiña o mapa do Ribeiro pintado na cara e lía o periódico os domingos. Ignoro cales serán as súas grazas agora.
Despois de falarmos destas cousas, cando os amigos rematamos a cea e saímos á rúa, vimos uns homes cun caldeiro na man, pintando sobre o asfalto da estrada. Nese momento, subiron nun coche e marcharon. En realidade, como comprobamos, non pintaban nada, senón que borraban: estábanlle fastidiando a propaganda electoral a un partido pequeno. Entón, unha das mulleres que ía con nós dixo que, para facer aínda máis estúpido e inútil o xesto dos túzaros, decidía naquel instante darlle o seu voto aos prexudicados.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de maio de 1995.