O venres pasado coñecín en Ourense, durante unha cea, unha rapaza nova e bonita que se chama Libertad. Á miña dereita sentábase a nai, responsable do nome da filla, que a bautizou así, non sen grandes dificultades, nunha época en que esa era unha forma máis de protestar. Para conseguilo, tivo que peregrinar por oficinas, despachos e sancristías; mesmo un xuíz, excesivamente celoso e dramático, chegou a dicirlle que a súa pretensión podía considerarse un atentado contra a seguridade do Estado.
Mentres o maxistrado lle botaba por riba aquela terrible responsabilidade, a nai tiña no colo un pequeno reboliño de carne de catro quilos de peso, un diminuto vulto humano que de pronto adquiría a potencia destrutiva dunha bomba infinitamente podersoa. Entón decidiu que por riba de todo, a súa nena se chamaría Libertad.
Non sabía ata que punto estaba fabricando un auténtico explosivo. Anos despois, aínda cando aquel nome non se podía dicir en voz alta na rúa sen que algunhas persoas se estremecesen, un día, paseando por Barcelona, a neniña soltouse da man da nai e botou a correr. Esta, asustada de que atravesase a rúa e a pillase un coche, púxose a berrar: “¡Libertad!, ¡Libertad!” O suceso ocorreu diante dun cuartel da Garda Civil. Por suposto, non será necesario que lles conte aquí todo o que veu a continuación.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de maio de 1994.