La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Pensadores

O domingo, despois de traballar un par de horas no xardín, senteime a ler un pouco no porche. No libro que elixín, o autor contaba unha historia que viviu hai seis anos durante a guerra de Bosnia, mentres acompañaba un grupo de serbios que defendían unha posición na súa aldea, a douscentos metros das liñas croatas. A un lado e ao outro, os integrantes de ambos os dous bandos, eran veciños. Antes da guerra foran xuntos á mesma escola, saíran coas mesmas mozas e xogaran en parellas a partida nos mesmos cafés. De súpeto, ao empezar o conflito, convertéronse en inimigos.

Intrigado pola situación, o periodista preguntoulle a un dos soldados serbios cal era a razón daquel disparate. O home mirouno con desprezo, sacou un paquete de tabaco e dixo: “Ve? Estes son cigarros serbios. Do outro lado fuman cigarros croatas”. Cando o xornalista lle recordou que todos eran cigarros, … Seguir leyendo

Un namorado

A última vez que fun ao cine era unha película de chorar moito. Ao principio só se escoitaban algúns saloucos illados, aínda reprimidos, que provocaban a risa dunha parte dos espectadores, pero conforme pasaba o tempo, o número das persoas que choraban ía aumentando sen parar. Ao final, o pranto era case unánime, sen recato nin vergonza por parte de ninguén. Supoño que o director se valeu dalgunhas trampas para conseguir aquel río de bágoas. Non debe ser nada difícil exprimir desa maneira o corazón.

Creo que foi Unamuno quen dixo que as lágrimas saen case sempre da parte máis superficial da alma e que a dor, que procede das fonduras, non nos fai chorar, senón que nos fai sufrir, o cal é moi diferente. Na miña casa, cando eu era neno, estaba mal visto chorar, e quen violase a norma recibía un alcume: mimo podre.

Hoxe contáronme unha historia … Seguir leyendo

Peixe afumado

Onte, a pesar de que o día non se presentaba moi bo, fun pescar unhas cabalas ás proximidades das illas Cíes, que é lugar onde as hai en abundancia. Este peixe, que outros chaman xarda ou escombro ou correolo, non goza de moita aceptación no noso país, onde non se lle dá mérito ningún. Cando eu vivía en Cangas, hai perto de quince anos, unha pescantina chamoume un día a atención na praza por preguntarlle se o tiña.

Primeiro, miroume con cara de asombro e logo díxome que ela non vendía esa clase de porcaría. En Suecia, en cambio, a cabala é un peixe moi apreciado por todo o mundo. Poucos praceres gastronómicos teñen deixado en min un mellor recordo, cando estou naquela terra bendita, que os almorzos do verán, celebrando ao aire libre no xardín, nos que nunca falta ese peixe afumado. É un bocado fino, exquisito.

Precisamente, de … Seguir leyendo

Recordo dunha película

Nun cineclub que había en Ourense alá polos anos sesenta vin eu unha película da que só lembro o título e unha escena, pero que me quedaron ambos ben gravados na memoria. O filme chamábase I nuovi angeli e era unha crítica intelixente e irónica da vida política italiana. Na escena citada, aparecía un bispo gordo pronunciando un sermón desde o alto dun púlpito co propósito evidente de aconsellar aos fieis á hora de emitir o voto nunhas eleccións, pero sen violar a neutralidade formal e obrigada da Igrexa.

Dicía o prelado, despois de afirmar reiteradamente a súa imparcialidade diante do proceso electoral, que de todos os xeitos, un católico que se preciase de selo, antes de depositar o seu voto na urna, debía asegurarse de que o partido elixido gozase dunhas condicións irrenunciables: que fose un partido democrático e cristián.

Os rapaces do cineclub, que eramos militantes da esquerda … Seguir leyendo

Facer experimentos

O domingo pola tarde, despois de volver de Ourense, senteime cun libro no porche disposto a descansar un pouco deste mes de maio enlouquecido: quince conferencias, varios actos oficiais, non sei cantas reunións de traballo e esta cita diaria no periódico, que nestes días pasados foi escrita case sempre en hoteis, restaurantes, trens, aeroportos e incluso, polo menos nunha ocasión, mentres me levaban en coche dun sitio para outro. Non é raro, polo tanto, que quedase durmido co libro nas mans, case sen encetalo.

Espertei un par de horas máis tarde por culpa dunha invasión de formigas con ás. Saían zumbando por un buraco do chan, entre dúas baldosas. Eran incontables e parecía que se vían medrar cada segundo que pasaba e que lles saían as ás de repente, como un milagre. Nunca tiña observado unha cousa semellante.

Comenteino o luns cun albanel que nos anda na casa. É un … Seguir leyendo