La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A primeira vez que estiven en Portugal, alá polos anos cincuenta, vivín aquela curta viaxe de pouco máis de corenta quilómetros como se fose un grande acontecemento. Naturalmente, non todo foi fermoso. Deixando de lado as tres horas longas que se tardaba en percorrer en coche, bache a bache, curva a curva, un traxecto que hoxe se fai en trinta minutos, houbo algunhas decepcións. Por exemplo, que a raia, que era como se chamaba a fronteira na miña terra, non fose exactamente iso, unha raia branca pintada no chan.

Era unha estrada de coio que remataba nunha caseta, uns gardas civís gordos e desganados, cumprindo coa rutina de revisar os pasaportes e abrir os maleteiros dos escasos coches que cruzaban dun país ao outro, e uns gardiñas portugueses vestidos cuns uniformes parecidos aos dos homes que vendían queixo nas feiras.

Chamoume a atención que en Chaves houbese tanta xente descalza polas rúas e que nos arredores do castelo se xuntase unha cristiandade humilde comendo bocadillos na esplanada. Todo isto veume á memoria onte, que estiven un par de horas no país veciño, xusto para comer cuns amigos. Por certo que á miña beira observei un grupo de catro homes que pediron sucesivamente coello, perdiz, xabarín, veado e faisán; todo ben regado. Non parecían ricos, pero estaban contentos. O mundo, a pesar de todo, algo cambiou.

Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de abril de 1995.