Logo fará un mes que nunha destas miñas notas diarias falei dun episodio intrascendente que tiña presenciado uns días antes, mentres tomaba unha cervexa sentado na terraza dun café. Tratábase dun home, que eu describía como ensumido e de aspecto avinagrado, ao que sorprendín mirando fixamente para o lugar onde eu me atopaba, o cal me produciu un desconcerto incómodo ao principio, ata que me decatei de que a mirada non ía dirixida cara a min, senón cara á fermosa muller que sentaba ao meu lado.
Nese momento, cando descubrín esa circunstancia, o que antes me parecera a ollada dura dun tipo ácido, que por algunha razón descoñecida me miraba dunha maneira tan pouco amable, de pronto comprendín que non era máis que a ollada pícara dun individuo do que eu dícía que tiña un rostro inconfundible de porquiño.
Onte recibín unha carta triste e desolada do protagonista, na que se desculpa polo que el considera un mal momento, do que se sente arrepentido e avergonzado. Mesmo non lle importa que lle chamase porquiño, un cualificativo que considera merecido. Debo explicarlle, non obstante, que con esa palabra eu non pretendía describir o seu espírito, senón a picardía un pouco golfa dos seus ollos, no fondo dos cales, por certo, esquecín dicir que se adiviñaba tamén a luz limpa e brillantedunha alma nobre.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de abril de 1994.