Ao día seguinte de chegar a Venecia, pola mañá, antes de saír para Bolonia, andei paseando pola cidade, sempre á procura deses barrios tranquilos onde non hai apenas turistas, que son moitos. Acompañábame un amigo do cal me perdín por un despiste de ambos os dous: eu metinme nunha librería de vello e el seguiu cara adiante, sen decatarse. Para atopalo, decidín volver á praza de San Marcos, coa esperanza de que alí non me había ser difícil dar de novo con el, a pesar da multitude de xente, sobre todo rapaces, que enchían o lugar.
Cando levaba un bo anaco de tempo paseando arriba e abaixo, perdido na marabunta, cheguei á conclusión de que a cousa non ía resultar tan doada como eu imaxinara. Aínda que el é bastante alto, non conseguía divisar a súa cabeza sobresaíndo entre tantos xaponeses e americanos que ían e viñan en grupos organizados.
Por fin, mentres camiñaba polos soportais da praza, en dirección ao célebre café Florian, sentín que soaba o teléfono móbil que eu levaba no peto da chaqueta. Era el, que me preguntaba en que parte de Venecia me atopaba. Notei que tiña unha voz rara, demasiado forte e sen o ton metálico característico das voces que se escoitan por teléfono. De súpeto, invadiume unha sensación incontrolable de ridículo. Estabamos de costas, a menos de sesenta centímetros un do outro, falando como se estivésemos a mil quilómetros de distancia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de abril de 1997.