La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hai tempo, nalgunha viaxe polo mundo, merquei uns caramelos de cristal, é dicir, unha imitación tan ben feita que parecen de verdade. Merqueinos non porque me parecesen especialmente bonitos, que tampouco son feos, senón porque me fixeron gracia. Aínda que non teño a paixón dos colecionistas, coa excepción confesada dos trens en miniatura, gústanme os obxectos extravagantes, como eses libros de pega que non son máis que caixas de cartón e que utilizan nas tendas de mobles para simular bibliotecas ou esas froitas de plástico que se ven nas tendas como reclamo para vender cuncos de cristal ou bandexas e outros obxectos polo estilo.

Os caramelos están nunha especie de fruteiro, sobre unha mesa. Non é raro que as persoas que veñen pola casa, as máis relaxadas, se atrevan a coller un para comelo. Houbo un caso, incluso, dun amigo que pensou que se trataba de piruletas e púxose a lamber nun dos exemplares, dunha color vermella moi atractiva para un lambonciño.

Os caramelos de cristal, sen embargo, son unha tortura para os nenos. En primeiro lugar non entenden que non sexan de verdade e tiran a conclusión de que se lles negan, polo cal acaban mirando para min como se fose tacaño. O outro día estivo na casa Manuela, unha pequena terremoto de tres anos que, a pesar da súa idade, xa ten non seu haber o incendio de dous pisos. Pediu un caramelo, que lle neguei, coa explicación pertinente, pero media hora máis tarde sorprendinna detrás dunha porta intentando quitarlle o papel inexistente ó corpo do delito. Nada máis sentirse descuberta, díxome: «Me lo compró mi mamá». Non era unha mentira, a mentira son os caramelos de cristal.

Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de abril de 2000.