Creo que xa me teño referido aquí nalgunha outra ocasión ao feito insólito de que os gardas municipais da miña vila, alá polos anos cincuenta, tiñan os uniformes tan gastados e raídos que deixaron de poñelos para non parecer pobres de pedir. A partir daquel momento e ata que o alcalde Luís Romero os vestiu de novo decentemente, dirixían o tráfico ataviados con roupa normal. Eu recordo o xefe, que se chamaba Calixto, con sombreiro portugués, unha zamarra de pano moi grosa para o frío e unha caxata na man.
Non era raro, polo tanto, que os camioneiros que pasaban, ao ver aqueles señores vestidos daquela maneira, situados no medio da rúa e dándolle o pase aos coches cun asubío na boca, pensasen que eran tolos coa teima de seren gardas de tráfico, que ademais é unha forma de loucura que antes non resultaba infrecuente.
Foron as imaxes que me viñeron á cabeza estes días pasados, mentres lía un libro sobre Josep Pla. Como é sabido, o escritor catalán era un home orixinal, conservador e moi intelixente. Nunha ocasión parece que recibiu a visita dun cura que ía vestido de paisano, cousa que non lle gustou nada. Así llo fixo saber, pero o crego defendeuse dicindo que o hábito non fai ao monxe. Rápido como unha serpe, o escritor respondeulle: “Pois se os gardas civís se visten de pescadores, non sei que medo lle van meter aos delincuentes”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de abril de1997.